Talentvol duo Dames voor na Vieren verbergt te vaak hun brille

De twee senioren hebben besloten wat spanning in hun seksleven te brengen met sm-materiaal. Een poging, zegt Riet, om leven te krijgen in de „dode parkiet”. De hint is evident. Een ketting verbindt hun leren halsbanden met elkaar, maar nu is Hans het sleuteltje kwijt. Terwijl bij hem de halsband al zo knelt. Dat merk je als Riet aan de ketting trekt.

Het klinkt net zo oubollig als het uitpakt bij vrouwenduo Dames voor na Vieren in Bruids- en Grafwerk. De sm-act is niet de enige waarvan het niveau bedenkelijk is. Terwijl hun indrukwekkende vorige voorstelling, Koude Kermis, Hanneke Drenth en Anne van Rijn nog een terechte nominatie opleverde voor de Neerlands Hoop. Ze leken rijp voor doorslaand artistiek succes, maar hun vierde sketchprogramma is een forse stap terug.

Een handvol scènes biedt een glimp van hun brille. Goed gevonden onder meer is het volwassen gesprek tussen twee baby’s die klagen over de druk op hun prestaties en een naderende burn-out. Geestig zijn ook de twee vrouwen die driftig elkaars telefoon afpakken omdat er één vrolijk stemmende contacten heeft en de ander slechts treurige gesprekken oplevert. En hoe Hanneke Drenth zich in een mannencolbert vlijt en met één arm in een mouw een sensuele vrijage suggereert, levert een pakkend plaatje op.

Maar te vaak ontbreekt het de fysieke sketches en liedjes over relatieperikelen aan spankracht en verbeelding. Het is te gemakzuchtig om een grap over een kitscherige discoact voor bejaarden uit te voeren als die discoact zelf. Zulke sketches zitten de waardering voor de goede momenten in de weg.

Ron Rijghard