Feminien

Camiel Eurlings mocht het Sportgala openen met de uitreiking van de prijs coach van het jaar aan Gerard Kemkers. Zoals hij weer geaffecteerd stond te wauwelen, wist ik meteen: dit wordt een feminien avondje. Bij Kemkers zie ik altijd al een theedoek over de arm hangen. Vrouwtje Kemkers. Hij/zij bestond het om op een Sportgala zijn sponsor te bedanken – brakke, slijmerige serviliteit.

Marianne Vos sportvrouw van het jaar: allicht! Geweldige kampioene, explosief als een luciferdoosje, maar op het gala zag ze er uit als een zeemeermin. De blauwe jurk als slangenhuid om haar heen geplakt. De haren hemelwaarts geföhnd.

Maagd Maria in een Brabantse processie.

Ha, daar zat Laurens ten Dam. Ook gala van top tot teen, mét strik. Gelukkig kon je nog net zien dat hij uit de rotsen was gekomen. Ik droomde hem op het podium, in een dankwoord van grint en gehakt stro.

Eindelijk een man.

Dat zijn Epke Zonderland en beachvolleyballers Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen ook, maar meer voor opera dan voor rugby. Die lichte marsepeinglans krijgen ze niet afgespoeld.

Je zou er nog een string bij gaan denken.

Natuurlijk werd Arjen Robben geen sportman van het jaar. Hij past niet in de zelfbedachte en geregisseerde pseudonoblesse van NOC*NSF. Zoals de fenomenale honkbalinternational Xander Bogaerts ook zo schandelijk genegeerd werd.

Ik hoorde later dat Joop ‘Jomanda’ Alberda alweer in de vakjury zat. Dan weet je ook waarom het Sportgala zo’n sportieve en genetische farce was. Zeeziek ging ik de nacht in, denkend aan de enige echte vrouw: Marlou van Rhijn.

Hugo Camps is journalist, columnist en schrijver.