Techno zonder roze pruik

Een mevrouw trok een rijgkorset aan bij de kluisjes voor de Timewarp-ingang. Ze droeg Spice Girl-schoenen en een roze pruik. Ze kwam uit Duitsland. Op de vraag of ze moest werken reageerde ze boos.

‘Why?! I just like to drezz uup fur thiezz parties’

Timewarp, vorige week in de Jaarbeurshallen in Utrecht, is het type feestje waar mensen komen die terugverlangen naar vroeger. Toen er nog helikopters bloemen leegstrooiden boven de weides van Spaarnwoude en het Armada-podium uit een piratenschip bestond. Ontblote bovenlijven waren een ding, net als de Oakly-zonnebril.

Bij Timewarp zijn ze dat nog steeds. Ordinair hallenknallen, hier kan het nog. Er komen veertigers die het hele jaar hebben gespaard voor een kaartje van vijftig euro. Tieners die op de grote namen zijn afgekomen en jonge artiesten die een boeking in het buitenland proberen te ritselen in de backstage. Geen geluidssnobs.

En toch ontstond Timewarp twintig jaar geleden als een feestje voor de elektronische avant-garde in Ludwigshafen, Duitsland. Techno was niet meer dan synoniem voor experimentele muziek met een drijvende vierkwartsmaat.

Inmiddels is Timewarp een massafeest voor 20.000 man en bestaan er meer smaken techno dan gerechten in de Knorr-wereldkeuken. Van ratelende beuk- en vuige smeertechno tot techno die opschuift richting ambient. Ook wel: spacetechno.

Spacetechno is een beetje de bulgur uit het assortiment. Exotisch, en de laatste tijd erg in trek. Meeslepende rustig synths en onverwachte geluiden geven de stuwende drums een aangenaam zacht randje. Dat klinkt bijna poëtisch, maar toen Tripeo (Darko Esser) zaterdag zijn liveset deed bleef het stil.

De mevrouw met de roze pruik liep weg.

Muziek bestaat niet zonder context. En spacetechno werkt niet in Jaarbeurshal negen, als het publiek net is opgezweept door Sven Vath in hal acht. De Jaarbeurshallen trekken misschien niet het publiek dat zich wil onderdompelen in poëtische klanken.

De beste context voor spacetechno is misschien wel een bedauwde bosrand in Japan. Daar sloot Voices From the Lake vorig jaar festival Labyrinth af. Hun plaat vol spirituele troostmuziek werd album van het jaar bij muziekblog Resident Advisor. Volgende week treedt het duo op in Trouw. De ene helft, Donato Dozzy, laat vanavond al horen wat er in dit genre mogelijk is. Tripeo is er ook, in de Melkweg. Geen bosrand in Japan, maar hallenknallen doe je er evenmin. Wellicht een betere context.