De zelfbeheersing van Sylvia Witteman siert haar

Nadat iedereen al iets had gezegd over de Chinagrappen van Gordon, schreef Youp van ’t Hek daar ook nog eens een stukje over. Dat schoot Maxim Februari in het verkeerde keelgat, die Youps Gordonhumor net zo slecht vond als Gordons Chinezenhumor. Intussen was Mandela gestorven op het zalig avondje van Sinterklaas, wat De Telegraaf en een GroenLinkser inspireerde tot de meesterlijke grap over de dood van hoofdpiet.

Nico Dijkshoorn, die deze grap juist had willen voorkomen door hem als eerste zelf te maken, werd door de woedende reacties gedwongen Twarakiri te plegen. En alsof dit allemaal nog niet humoristisch genoeg was, bekende columniste Sylvia Witteman, afgelopen weekend in een interview, dat ze thuis, in beperkte kring, graag gemene dingen zegt over Anne Frank en op zijn tijd wel van een geinig concentratiekampmopje houdt, wat een woedende reactie ontlokte van de schrijver Leon de Winter.

Nu ben ik een groot voorstander van foute grappen, scheldpartijen en beledigingen. Er kan mij niet hard genoeg op de man worden gespeeld. Als we besluiten om december voortaan uit te roepen tot maand van de polemiek, al was het maar als tegengif tegen de kleffe kerstknusheid, zou ik staan te juichen. Maar dan moet het wel een beetje niveau hebben. En daar ontbrak het de afgelopen week volledig aan.

Het stuk van De Winter was in dit opzicht een dieptepunt. Hij had het ingestuurd naar de Volkskrant, maar daar werd het geweigerd. Toen verscheen het in De Telegraaf, waar de suggestie werd gewekt dat het bij de Volkskrant was geweigerd omdat Sylvia Witteman de vrouw van de hoofdredacteur is. Maar dat is onzin, dat zag ik zo. Als ik de hoofdredacteur was geweest, was ik zeker niet de man van Sylvia Witteman geweest, maar ik had het ook geweigerd. Zelfs al was ik de grootste vijand van Sylvia Witteman, dan had ik het nog geweigerd.

Dat De Winters stuk rancuneus en kwetsend is, is niet het probleem. Dat het de plank volledig misslaat evenmin. Dat is nu eenmaal een handelsmerk van De Winter. Wittemans punt was nu juist dat zij sommige grappen te erg vindt om op te schrijven in haar columns. Dat vermogen tot zelfbeheersing siert haar. Daar zou Gordon nog iets van kunnen leren.

Dat De Winter vervolgens reageert als een dolle stier op een rode lap, omdat Sylvia Witteman die grappen privé kennelijk wel maakt, pleit niet voor zijn vermogen tot zelfbeheersing en zijn intelligentie. Maar soit. Hij is nu eenmaal een fanatieke holocaustheuger. Ieder zijn fetisj. Het grote probleem met het stuk van De Winter is dat het erbarmelijk is geschreven. En dat is de enige hoofdzonde in een polemiek. En daarom slaat het als een boemerang terug in zijn eigen gezicht. Dat is dan wel weer leuk.