Gordon Sanitaire

Jeffrey Koorndijk solliciteerde schriftelijk naar een stageplek bij een elektronicabedrijfje in Arnhem. Zonder pasfoto. De manager die hem zou kunnen aannemen gaf zijn baas het advies dit niet te doen. Ten eerste was Jeffrey een neger (volgens de manager zelfs een gekleurde neger!) en daarbij had hij volgens hem ook geen verstand van computers, waarna de man op de verkeerde knop drukte en het advies niet bij zijn baas, maar bij Jeffrey zelf terecht kwam. Over verstand van computers gesproken. Vind ik grappig. Heel grappig zelfs. Jeffrey heeft de zaak zeer terecht de media in geslingerd. Hoe de manager wist dat Jeffrey zwart was? Waarschijnlijk via Facebook. Knap van de man dat hij het Facebookprofiel van Jeffrey kon vinden. Of is ie geholpen? De baas van het elektronicazaakje heeft inmiddels zijn excuus aangeboden en gezegd dat het niet aan de kleur van Koorndijk lag. Deze baas heet zelf De Wilde. Vind ik ook weer geestig.

We zijn gewoon een racistisch landje. Of we dat leuk vinden of niet. Laatst wees een vriend mij op de koninklijke reactie van Humberto Tan toen mijn ex-collega Jack Spijkerman iets lolligs tegen hem zei over Humberto’s aangeboren zwartepietenuiterlijk. Niet alleen donker, maar nog dom ook, was de letterlijke tekst. Goeie grap. Humberto zweeg. Slikte wel even. Er spatte een prachtig onbegrip uit zijn ogen. Maar hij hield zich in. Ik had me in zijn geval niet kunnen beheersen en de voormalige Vara-coryfee uitgefoeterd voor vieze John de Mollikker, geldgraaiende puistenkop of mislukte Porscherijder. Maar Humberto zweeg magistraal en dat maakte het voor Jack des te pijnlijker. Later zei de RTL-presentator dat hij deze grap mocht maken. Waarom hij dat mocht? Geen idee. Wel goed dat hij erbij zei dat het een grap was. Het was behalve Jack verder nog niemand opgevallen dat het komisch bedoeld was.

Of vond men het binnen de RTL-familie een dijenkletser? Lagen Galjaard en Wendy te hikken in hun echtelijke sponde? Hingen Carlo en Irene in de kamerpalm van het lachen? Die malle Jack. Wat is het toch een gekkie! Zou zomaar kunnen. Na het zien van Gordon en zijn fijn besneden afhaalchineesmopjes verbaast niets me meer.

Begrijp ondertussen dat de opera zingende afzeikchinees Wang niet echt durft te reageren omdat hij een of ander eng wurgcontract bij dat talentenjachtje heeft moeten tekenen. Daar staat waarschijnlijk overduidelijk in dat je niks negatiefs over het programma Holland’s Got Talent mag zeggen. Dat je na de gepeperde sambalmopjes van Gordon niet mag roepen dat die geblondeerde reetridder zijn bek moet houden. Als je dat wel doet krijg je een gigantische boete van John de Mol aan je broek of moet je een half jaar voor straf bij die vals zingende marktkoopman in zijn achtergrondkoor mee kwelen. Ook op zondagmiddag bij Carlo en Irene? Ja, dan ook.

John is niet mild. En die lieve meneer Wang heeft dat contract getekend en zwijgt in alle talen. Tot in het Mandarijn aan toe. Waarom? Omdat dat moet van John. En dan doe je dat! Nog even en John staat op de postzegel.

Ik werd deze week bij zeventien tokshows uitgenodigd om mee te praten over de grenzen van de humor.

„Geen tijd”, liet ik mijn management zeggen. Dat betekent: geen zin. Waarom? Omdat het niet over humor gaat.

Echte humor kent in mijn ogen geen grenzen, maar dan moet het wel humor zijn. En wat dat is? Geen idee. Ik probeer elke avond ook maar wat. Gelukkig zijn er al jaren genoeg mensen die vrolijk van me worden.

En daarbij moet je niet te veel over humor praten. Je moet het gewoon doen. Je gaat op een podium staan en vertelt een goed verhaal met een stuk of wat grappen. En die mogen hartstikke racistisch zijn. Als ze maar leuk zijn en de homoseksuele negers en Chinezen er zelf ook om kunnen lachen. Dat is de voorwaarde.

Mijn grootste nachtmerrie? Dat ik in een talkshow zit en Rita Verdonk tegen me zegt: „Hé cabaretier, vertel eens een grap!”

Alleen al om dat te voorkomen zie je me steeds minder in dat soort programma’s. Een zelf gecreëerd cordon sanitaire!