Prostitutiebeleid

Bijna was ik tussen een prostitutiebootje en het Utrechtse Zandpad in de Vecht gevallen. Het is daar zo keurig dat je als vanzelf een hekje achter je verwacht, maar die zijn er niet. Ernestine van der Veer (50) trok me net op tijd weg. Zij liep rond met een bolderkar vol schoonmaakspullen. Op haar lila werktenue stond ‘Wegra Crew’. Ernestine maakt de peeskamertjes op de boten van Wegra schoon. „Na drie jaar WW. Ik stond te juichen.”

Lunchtijd in de zon – het was druk aan het Zandpad. Veel burgerlijke auto’s: Volvo, Prius, de Opel Meriva.

Wegra verhuurt alle 98 ramen op de prostitutieboten. ‘Wegra Rental Services’ staat op een kantoortje aan het Zandpad. Maar de gemeente Utrecht wil de vergunning niet verlengen, omdat binnen Wegra mensenhandel zou plaatsvinden. Dus ik belde het Openbaar Ministerie met de vraag hoe het staat met de vervolging van Jan de Graaf, de eigenaar van Wegra. Een woordvoerster zei dat er „heel veel signalen” waren van mensenhandel aan het Zandpad, „maar dat zijn dan de pooiers”. Wegra kreeg „de bestuursrechtelijke aanpak”. Dit „in het kader van de integrale aanpak”.

Ik sprak drie Roemeense expat-prostituees, net klaar met werken en fris gedoucht en meisjesachtig, in T-shirts en afgeknipte spijkerbroeken. Zelfstandig waren ze ook: veel klagen over sofinummers, GGD-registratie en „checks from de belastingen, all the time!” Ze betalen Wegra 650 euro per week. Schoonmaakster Ernestine komt voor dat geld langs (maar zij krijgt van Wegra maar 11 euro bruto per uur) en er zit een alarmknop naast het bed. Ze lieten me die zien, verscholen achter een roze teddybeer. Wegra belt dan de politie voor je.

Wegra-eigenaar Jan de Graaf wordt volgens RTV Utrecht door mensen die hem kennen „aimabel”, ja zelfs „spiritueel” genoemd. Ik vroeg het OM toch maar of hij niet ook gewoon een pooier was. Dit vond de woordvoerster een „suggestieve vraag”. Ik moest maar eens ópzoeken wat een pooier was. Braaf gedaan dus, in de Van Dale: een pooier is een souteneur, en een souteneur is iemand die ‘leeft van de verdiensten van een prostituee, voor wie hij als haar beschermer optreedt’. Zeshonderdvijftig per week. Alarmknoppen en camera’s.

Hoe dan ook: dat mag. Wat vindt ú eigenlijk een pooier, vroeg ik het OM nog even. „Een mensenhandelaar”, zei de woordvoerder. De OM-pooier, die mag dan dus weer niet.

De aimabele, spirituele pooier woont op landgoed De Negen Linden in Nieuw-Loosdrecht. Ik reed er, voor de volledigheid, vanaf het Zandpad in een half uurtje naartoe. Het was enorm, maar smaakvol. Dat mag natuurlijk ook.

En de hoeren willen heel graag blijven doorwerken. Maar dat mag niet.