Xi Jinping houdt van Hollywoodfilms. De partijvoorzitter die deze week de nieuwe president wordt van China, waardeert dat Amerikaanse filmmakers duidelijk onderscheid maken tussen goed en kwaad. Anders dan regisseurs uit zijn eigen land, zoals de populaire Zhang Yimou, wiens film Vloek van de Gouden Bloem hij maar verwarrend vond. Saving private Ryan, een Spielberg-creatie over de redding van een Amerikaanse soldaat na D-Day, is een van Xi’s favorieten.
Dit is belangrijk. Dat vond ook de Amerikaanse ambassadeur die in 2007, toen Xi nog slechts een van de drie kanshebbers was voor China’s hoogste post, doodserieus verslag van de filmvoorkeuren van Xi uitbracht aan Washington, zoals bleek uit een Wikileaks-cable.
Het is niet alleen uit voyeurisme dat we zoveel mogelijk willen weten van het persoonlijk leven van wereldleiders. Zeker van leiders die, zoals Xi, net aantreden. Hun persoonlijkheid, voorkeuren, levenservaring en vriendschappen drukken hoe dan ook een stempel op het beleid van hun land. Wie het spel van de internationale politiek wil begrijpen, moet de poppetjes leren kennen.
Het verklaart niet alles, maar toch is het interessant dat de Amerikaanse president Obama als student wekenlang rondhing in Karachi, waar een van zijn beste vrienden op de universiteit vandaan kwam. En dat hij regelmatig zijn moeder opzocht in Indonesië, waar hij als kind had gewoond. Zo maakte hij uitgebreid kennis met Azië, jaren voordat hij voor het eerst Europa bezocht. En toen hij daar eenmaal was, viel het hem nogal tegen. Tijdens zijn presidentschap groeide de Amerikaanse aandacht voor Azië; zijn Europese bondgenoten voelden zich – zeker in het begin – genegeerd.
Correspondent Oscar Garschagen beschrijft in deze De Wereld welke rol op het wereldtoneel we kunnen verwachten van Xi Jinping. We leren de 59-jarige leider kennen als ‘zelfverzekerde rode prins’, die als zoon van een prominente legerbevelhebber onder Mao gezag afdwingt – ook in het leger. Een president die zich daarom meer met het buitenlandbeleid zal bemoeien dan zijn voorganger, met als hoofddoel het terugdringen van Amerikaanse bemoeienis in de Stille Oceaan.
En met – in dat kader – als eerste reisbestemming Rusland, waarmee hij de banden verder wil aanhalen. Iets wat hem wellicht gemakkelijker afgaat doordat hij tien jaar jonger is dan zijn voorganger: zo is hij minder belast door de moeilijke relatie tussen China en Rusland, die pas ontdooide in de jaren tachtig.
En wat gebeurt er als een sterke persoonlijkheid op het wereldtoneel wegvalt? De komende weken zullen we ons bezighouden met Hugo Chávez, president van Venezuela, die volgens de laatste berichten voor zijn leven vecht in een ziekenhuisbed in Caracas. Als jonge man raakte hij geïnspireerd door onafhankelijkheidsstrijder Simón Bolívar, wiens resten hij liet opgraven om zijn doodsoorzaak te bepalen. Zal zijn ‘Bolivariaanse revolutie’ houdbaar blijken, als hij er zelf niet meer is? Redacteur Ykje Vriesinga doet ter plekke verslag.