Veertig is het nieuwe vijftig

‘Veertig is het nieuwe dertig.’ Dat las ik op de cover van Fab, het nieuwe glossy magazine dat een „tomtom op lovestyle & lifestyle gebied” wil zijn. Aangezien mijn richtingsgevoel op beide gebieden waardeloos is, schafte ik het blad met grote verwachtingen aan. Maar al bij het voorwoord kreeg ik het gevoel dat ik mezelf had uitgenodigd op het verkeerde feestje. Het was een partijtje voor „sterke, sprankelende en solidaire vrouwen” die vanwege hun „lust for life” de chardonnay „rücksichtslos” hadden ingeruild voor riesling, gewoon omdat het zo „léuk” is om boven de 35 te zijn. Het klonk heel erg alsof de Fab-hoofdredacteur ‘geen paniek’ riep op een kapseizend schip terwijl het water reeds door de boordgangen kolkte.

Ik wil echt niet de boze fee zijn die het feest komt verpesten. En de artikelen ‘De eerste keer met een nieuwe meneer’ en ‘De praktische kanten van overspel’ heb ik met veel belangstelling gelezen. Ik herken ook de vreugde en de strijdlust van de gescheiden vrouwen in dit nummer. Het is de euforie van de Kunduz-coalitie: wie zich eindelijk heeft ontworsteld aan zijn kwelgeest, stroomt vol energie en dadendrang. Zo gaat dat.

Maar wat doe je met die euforie? Je weet dat die gelukzalige roes maar kort zal duren. Want je mag dan je vrijheid terug hebben, voortaan is het de bank die je in een houdgreep houdt. Je moet doorwerken tot je 67ste. En denk maar niet dat je straks een dag in de week op je kleinkinderen kunt passen. Want dan kun je de hypotheek niet meer betalen en zul je het huis moeten verkopen dat je vijftig jaar eerder als starterswoning kocht.

Het is dus zaak het goede gevoel even vast te houden en door te pakken. Dus waarom weer dertig willen zijn? Waarom altijd maar achterom kijken? Opzij doet het ook deze maand: ‘Vijftig is het nieuwe veertig’ staat er daar op de cover. Maar waarom terug gaan naar waar je vandaan komt?

U weet toch wel dat ons geluksgevoel wordt verbeeld met een U-Curve: het is geen dalende lijn van een vrolijke jeugd naar een droevige ouderdom, maar een ‘U’. Het diepst van het dal ligt bij 45 jaar (de meeste depressies komen voor tussen de 35 en 45 jaar), daarna volgt alleen nog maar een weg omhoog. De druk op werk en thuis is afgenomen en er is volop tijd om te leven.

Ik wil dat zo graag geloven, dat het over tien jaar alleen maar beter wordt. Dat het permanent jongleren met de rollen van moeder, werknemer en minnares dan voorbij is. Tegen die tijd is het nest leeg en is verzengende ambitie verruild voor kennis en ervaring. Voortaan lach ik om de heksenharen die de kop opsteken op mijn kin – al was het maar omdat ik ze niet meer kan zien. Bij pijn en ongemak zal ik niet langer denken: ha, daar zul je ’m hebben, de ouderdom die met gebreken komt. Want een wijs man vertelde me: ‘Als je na je vijftigste wakker wordt en je voelt nergens pijn, dan weet je dat je dood bent’.

Kijk, dat is nog eens een tomtom op lifestylegebied. Waarom zouden we de weg uit het dal niet versneld nemen? Het is tijd voor een onorthodox navigatiesysteem. Niet een die zegt: ‘Indien mogelijk: keer om’, maar een die ons – terwijl we rücksichtslos chardonnay en riesling door elkaar drinken – trefzeker naar een bestemming brengt waar het verstand (dat doorgaans met de jaren komt) op ons wacht.

Lieve, sterke, sprankelende, solidaire 35+vrouwen van Nederland. Geen paniek. Veertig kan het nieuwe vijftig zijn.