De kaart prijkt vlak voor mijn computerscherm op mijn bureau. En zo staat hij daar, onaangeroerd verwaand te wezen.
Kom in een achteloze outfit, zo een waar je drie uur over hebt nagedacht, oké?
Er zijn twee manieren om je aanstaande gasten met alleen de uitnodiging al te tergen: bij ‘cadeautips’ een envelopje afdrukken, alsof dat een sympathiekere manier zou zijn om gewoon ijskoud om geld te vragen, en een onmogelijke dresscode opgeven.
Dat laatste is aan de hand met de invitatie op mijn bureau: dit feest heeft in zijn oneindige wijsheid besloten dat iedereen mag verschijnen in zijn of haar glanzende vertolking van het begrip ‘semi-casual’.
Semi-casual: alleen al taaltechnisch veroorzaakt dit bij mij grote problemen. Casual – maar niet echt. Bestaat er dan ook zoiets als: „Zij is de laatste tijd best wel semi aangekomen” en „Kan je je arm weer even omlaag doen? Het staat zeg maar een beetje semi-fascistisch”.
Het is een dresscode en contradictio in terminis ineen: ‘Kom in een achteloze en ontspannen outfit, zo een waar je drie uur over hebt nagedacht, oké?’ Het is te informeel voor een jurk en te formeel voor een pyjama. Het is gezellig, maar vooral niet té. Het is: semi-casual.
Nu zijn er meer dresscodes die mensen tot wanhoop kunnen drijven. Er bestaan dan ook een heleboel websites die geduldig het verschil uitleggen tussen Black en White Tie, maar hoewel die vast heel nuttig zijn als ik ooit nog eens word uitgenodigd door de hertogin van Beieren (waar de verkeerde lengte van mijn zijden handschoenen ook echt voor een rel kan zorgen), zijn het vooral de nieuwe dresscodes die vertwijfeling zaaien. Bij deze dresscodes vermoed je een groep pr-medewerkers die al een hele ochtend in de Inspireerruimte bij elkaar zitten, hyper van de espresso’s en jello-honey-vitamin-shots, die dingen tegen elkaar zeggen als: „Oké, maar wat dachten jullie van: Kabul Extravaganza With a Twist? Of is dat te edgy?”
Zo bestaat er Casual Chic (een term die feestjes hetzelfde stijvolle elan moet geven als een cranberry-cocktail of een lesbische dj met knalrode lippenstift) en New York Chic (iets met dure merken – in ieder geval niet ‘Italiaanse maffiamama uit Queens’). Of No Sneakers, Feestelijk, Ladylike, Back to Black. Eén keer probeerde een dresscode dit allemaal te omzeilen door te gaan voor ‘Come as you are’ – een aangename dresscode, die desalniettemin bij mij de existentiële vraag opriep: ‘een zwart jurkje… bén ik dat echt?’
Toch kan een geslaagde, originele of ten minste begrijpelijke dresscode de avond wel een bijzondere sfeer meegeven. Vrienden gaven ooit een verjaardagsfeest met de dresscode: ‘haar in een scheiding naar rechts’ – een opdracht die voor zowel jongens als meisjes weinig voorbereiding vergde en bovendien het feest een esthetisch jaren 20 tintje gaf.
Wellicht ga ik toch naar het semi-casual feest, semi-casual gekleed in een zwart jurkje. Al bestaat er ook de kans dat ik in bed blijf, semi-hard aan het werk, terwijl ik semi een pak koekjes eet.