Een gênante struikelsmoes

Natuurlijk moet je in het leven af en toe een smoes verzinnen. „Ik zou echt dolgraag naar die lezing over spiritueel tuinieren willen, maar ik moet helaas thuis zijn voor gepland werk aan de leidingen.” „Nee, dat meen je niet, was het echt om vijf uur? Ja, ik heb een milde vorm van cijferdyslexie, dus ik haal altijd alles door elkaar.” „De man van de winkel zei dat ze wel vaker uit zichzelf barsten, raar hè?”

Sommige situaties zijn echter te ernstig voor een uitvlucht, zoals in het geval van kapitein Francesco Schettino. Dit is de man die afgelopen vrijdag naar de gruwelijke paniek op zijn gekapseisde cruiseschip Costa Concordia keek – vanuit een van de reddingsboten.

Toch probeerde Schettino gisteren zijn aanwezigheid in die reddingsboot te verklaren, en wel met een fonkelend gouden klassieker uit het Smoezenboek: terwijl de kapitein naar eigen zeggen bezig was met hulp verlenen op het dek, was het daar zo druk dat hij struikelde en op die manier in een reddingsboot belandde, waarna het hem niet meer lukte om eruit te komen.

Wow.

Het is eigenlijk nog een enorme opluchting dat de kapitein na zijn struikelpartij zo netjes in een reddingsboot terechtkwam: voor hetzelfde geld was tijdens de val per ongeluk zijn witte, gesteven kapiteinsbroek losgeraakt en afgegleden, waarna hij geen andere mogelijkheid zag dan geheel gestrekt te landen op een van de mooie vrouwelijke omstanders, die door deze onverwachte worsteling ook plotseling ontkleed was geraakt. Of dat hij uitgleed op het glibberige dek, waarbij zijn broek op zijn enkels zakte en hij vervolgens geheel toevallig neerkwam op een dertig centimeter hoog He-Man poppetje dat iemand daar had laten slingeren.

De gênante struikelsmoes lijkt haast wel te passen bij het opdoemende beeld van deze kapitein: een Italiaanse macho die graag mooie vrouwen aan de kapiteinstafel verzamelde, nog op het laatst in een van de bars op het schip gesignaleerd is en van de geplande koers afweek om rakelings langs het eilandje Giglio te varen om een zeemansgroet aan een collega te brengen. Het geheel deed denken aan een gewaagde manoeuvre om te pronken met het indrukwekkende drijvende dorp dat hij bestuurde. Alsof hij als ongenaakbare olifantentemmer zijn kolos toch over dat veel te smalle, afbrokkelende paadje naast een ravijn dirigeert, terwijl het dorp zijn adem inhoudt en bewonderend toekijkt.

De kapitein heeft de gevangenis inmiddels weer verlaten en zit nu thuis met huisarrest, waar hij kan nadenken of hij inderdaad wil vasthouden aan zijn struikelalibi – of dat hij wil toegeven wat nu al zichtbaar is: een bange man. Een man die aan wal kwam, zich naar een hotel liet brengen en slechts aan de taxichauffeur vroeg waar hij droge sokken kon kopen. Een man die een fout heeft gemaakt – en daar geen smoesjes over hoort te verzinnen.

Lees eerdere columns van Renske de Greef via nrcnext.nl/renske