Schrijver Marcel Möring gelooft niet echt in de politiek of de goedheid van de mens. Maar van onze schrijvers in Peking had hij meer verwacht dan dit „labbekakkerige cynisme”.
[..] ‘Wat is de overeenkomst tussen Shells weigering om een standpunt in te nemen ten aanzien van de situatie in Syrië en de Nederlandse schrijvers op de Chinese boekenbeurs die met merkbare weerzin hebben gereageerd op de suggestie van Amnesty International dat ze een symbolisch speldje dragen bij wijze van protest tegen staatsterreur en censuur? Laat ik eerst zeggen wat het verschil is.
Van Shell verwacht ik niet anders dan bescherming tot het uiterste van het zakelijk belang, mooie woorden over nabuurschap en ‘community trust’ en ‘social investment’ ten spijt. Daar heeft Shell nooit doekjes om gewonden: „At our operations we try to address social concerns and work to benefit local communities, to protect our reputation and support our business.” Vertaal dat in gewoon Nederlands en je krijgt: Mensen, wij doen natuurlijk alleen maar maatschappelijk ons best omdat je tegenwoordig een verdomd slechte naam krijgt als je zoiets niet zegt. Zo werken die dingen, dat is de handel. Mooie praatjes maken je sympathiek en verkopen je spullen. Daden stel je als het echt niet anders kan.
Maar van mijn collega’s op de Chinese boekenbeurs had ik iets anders verwacht dan het labbekakkerige cynisme waarmee ze het verzoek van Amnesty wegwuifden. Of, laat ik het zo zeggen: ik had niet verwacht dat schrijvers, die zelden te beroerd zijn om meningen te hebben over van alles en nog wat, ineens meer leken op de nationale olieboer dan op de dominee van om de hoek.’
Abonnees kunnen het volledige artikel van Marcel Möring hier lezen.