Prince: Een workshop funk van de meester

Eindelijk waren ze er dan, in de twee toegiften tussen half vier en vier uur ‘s nachts, de hits waar het publiek zo smartelijk op zat te wachten. Eerst Purple rain, vervolgens If a was your girlfriend. En toen was daar die briljante riff, de razend kolkende gitaarakkoorden van Kiss: meer was niet nodig om weer het genie van Prince te begrijpen.

Anderhalf uur lang weigerde Prince zijn golden oldies te spelen. Ok, de avond begon met een knallende Controversy, maar dat leek alleen de opmaat, omdat het zijn oudste hit is. Maar wat volgde was in wezen één lange jam, een workshop funk spelen van de absolute meester.
Wie dacht dat eerder op de avond Janelle Monáe een meedogenloze funkparade had gepresenteerd of dat Larry Graham, voormalig bassist van Sly Stone, een knetterende funkmachine leek, was naïef geweest. Prince definieerde messcherp opnieuw met een tomeloos voortdenderende ritmesectie. Het had er ook mee te maken dat het geluid goed stond afgesteld, en erg hard stond. Enige twijfel kon je wel hebben: de groove klonk soms zo langdurig puntig dat de vraag rees of die wel ter plekke door mensenhanden werd vervaardigd.

Prince is een perfectionist en hij leidde zijn band met strakke hand. Zelfs de lichten gingen op zijn commando aan en uit. Maar het onbekende materiaal van na zijn glorietijd mag dan geschikt zijn voor een demonstratie van vakmanschap, de wetenschap dat zoveel virtuositeit ook gegoten is in onvergetelijke songs zorgde toch voor een knagend gevoel van teleurstelling. Geen Raspberry Beret, geen Alphabet St., geen Get Off. De man heeft voldoende hits om een week lang elke nacht iets anders te spelen.

Niet dat hij geen jukebox wil zijn, want hij speelde wel hits van anderen. Een zwakke versie van Le Freak, voornamelijk door de vlak zingende zangeressen, maar ook Play That Funky Music. Niet in zijn geheel, want hij nam alleen het hart van de liedjes: het thema, een refrein. Het is knap hoe Prince zo’n thema speelt, laat vallen en weer ophaalt, ingebed in zijn eigen groove. Hij deed het ook met zijn eigen Pop Life, dat zo even langs scheerde.

Prince vroeg een paar keer of we morgen weer kwamen: hij had nog enkele verrassingen. Deze nacht waren de gasten niet exceptioneel: Saxofonist Maceo Parker (‘my teacher’, zei Prince) en bassist Larry Graham. Daar stond tegenover dat de zangeressen uit zijn band allebei een slome ballad mochten kwelen: geen van de aanwezigen had waarschijnlijk vooraf gedacht dat om drie uur in de nacht te moeten doorstaan. Wat we wel wilden, ‘want zo zijn we’, zoals het liedje zegt, is een Love Bizarre. In een meeslepende versie werd de hit van zijn vroegere protegé Sheila E gespeeld. Het was één van de hoogtepunten van de nacht, waarin de donderdag 53 geworden Prince ook nog eens toonde nog steeds een lenige danser te zijn.