Ik zit in de stiltecoupé en lees de krant. Op de rij stoelen voor mij zit een man in een wat versleten leren jasje en met een smoezelige muts op. Hij is alleen. Ik vang wat gefluisterde woorden op: „Ze is machteloos… verdriet…Ik ben niet gekomen om…” En later nog een keer: „Machteloos… niet hier…” Via de ruit kijk ik of hij in een telefoon zit te praten, maar dat is niet zo.
Een persoonlijkheidsstoornis, drugs?
Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen. Dan diezelfde teksten weer: „Machteloos… verdrietig… ik ben hier niet gekomen om…” Nu op een indringender toon. Dan vraagt de conductrice zijn plaatsbewijs. Hij draait zich naar haar en ik kijk in het gezicht van acteur Kenneth Herdigein.
Opgelucht ga ik verder met de krant.
Winanda van Vliet