Het is of ik haar zelf heb bedacht

„Ik ben een enorme schuinsmarcheerder. En ik zou daar graag ‘geweest’ achteraan plakken, maar ik heb nu pas een half jaar een relatie, dus ik kan nog niet zeggen dat ik mezelf heb gerevancheerd. Al is er nog niets gebeurd. Aan de ene kant kan ik voor mezelf heel goed verantwoorden dat ik een schuinsmarcheerder ben.

Ik ben nog heel jong. Ik weet niet wie ooit heeft verzonnen dat bij een relatie seksuele exclusiviteit hoort. Nu begrijp ik dat ietsje beter, maar voor mij zou dat niet hoeven. Wat eigenlijk het allerleukste is, is dat je het meestal met één persoon doet en soms met anderen.

Want als je in de kroeg staat en dat ene prachtige meisje flirt de hele avond met je, en het gaat goed, je kunt een leuk verhaal tegen haar ophangen, dan denk je: ja, die neem ik mee en dat wordt ongelofelijke lekkere seks vannacht. Dat is leuk. Maar dat kan niet want je hebt een relatie. En om met alleen maar onenightstands te doen, nou ja, dan krijg je op een gegeven moment last van Arbeitsverfremdung. Dan weet je ook niet meer waar je mee bezig bent.

Misschien is het genetisch. Mijn vader is namelijk zo’n prins Bernhardfiguur. Hij is nu met zijn vijfde vrouw bezig, geen van zijn vrouwen is overleden, hij heeft kinderen uit twee huwelijken, en veel vriendinnen tussendoor. En hij komt ermee weg. Het is een knappe man. Natuurlijk gebeurt er dan wat. Dat zou zonde zijn geweest. Ik bedoel, het zou zonde zijn geweest van zijn leven als hij die kansen niet had gepakt. Je leeft maar een keer. Het is ook zo ontzettend fijn om seks te hebben. Jan Mulder noemde het ooit ‘dat domme gehobbel’ en dat hij dat niet meer doet sinds hij zestig is. Maar het is het mooiste gehobbel, want het heeft geen enkel nut.

Maar dan kom ik op mijn tweede punt waarom ik het dus níét zo mooi vind: de scheiding van mijn ouders was verschrikkelijk. Echt niet leuk. Dat kwam zeker ook door het gedrag van mijn vader. Dus ik heb me altijd heilig voorgenomen: als ik trouw dan blijf ik ook echt trouw. Maar voor die tijd moet ik toch maar lekker kunnen doen wat ik wil. Daar ben ik op terug aan het komen. Dat is omdat ik mijn vriendinnetje nu zo leuk vind. Ik zou haar op geen enkele manier iets aan willen doen waardoor ze minder over mij zou denken. En ik moet je eerlijk zeggen: de behoefte verdwijnt ook wel, al snap ik nog niet helemaal waarom.

Ze was laatst zwanger. Dat was even een ellendige periode. Mijn vriendin had elke ochtend stemmingswisselingen. Ze was misselijk. En ze is verstandig genoeg. Toen viel het kwartje, want de pil deed al een beetje gek. Ze had een test gedaan en er was een beetje uitslag.

Ik dacht: ik woon hier goed in het studentenhuis, maar het is geen plek om een kind op te voeden. En als ik echt geld nodig heb dan werk ik weleens in een archief of als moderator, presentator, veilingmeester, of ik kook voor een grote groep. Ik verdien er wel geld mee. Maar dat is helemaal geen basis om een kind op te voeden. Zij is volgend jaar afgestudeerd, haar ouders zijn een huis voor haar aan het bouwen in Almere, en ze zou ook wel een kind met mij willen. En ik met haar.

En toen werd ze toch ongesteld, redelijk heftig. Ze was er echt ondersteboven van. Ik heb toen een katje voor haar gekocht. Een van mijn vele impulsieve acties. Dat katje ging dood. Een opgerolde darm of zo.

Toch lijken we het nog steeds met elkaar te willen. Samenwonen. We zijn meer gaan nadenken over een langere toekomst. Maar ik heb dat altijd wel, dat je met je vriendinnetje moet willen trouwen. Omdat het anders nog te rationeel is. Ik zoek irrationele liefde. Er moet een overtreffende trap zijn in de liefde. Samen een team tegen de wereld zijn.

Er is niets mooiers dan een mooie vrouw. Er komt geen stuk van Bach of kathedraal of schilderij bij in de buurt. Vind ik. Je kunt er eeuwig naar kijken, je kunt ermee praten, je kunt er elke dag weer blij mee zijn en veel meer in zien dan in iets anders. Misschien is dat liefde. Als je dat gevonden hebt en je weet dat voor de rest van je leven vast te houden totdat je omvalt van de drank of met je auto tegen een boom aanrijdt, als je het tot die tijd hebt weten waar te maken dan heb je een waardevol leven gehad, voor die ander. Dan weet je, je bent een man geweest van dat moois. Je hebt iemand beschermd. Het is vast allemaal goedbedoeld seksisme wat ik zeg, maar ik werp me graag op als beschermengel van mijn vriendinnetje.

Ze heeft hele grote ogen. Vind ik fantastisch. Grote oren, dat vind ik ook fantastisch. Ik val op vrouwen die eruitzien hoe ze zijn. Het moet passen. Mijn vorige vriendin zag er brutaal uit en dat was ze ook. Mijn huidige vriendin is wat verlegen en bescheiden, maar ze is ook nuchter, dat zie je. Dan heeft ze je door en zit ze je gewoon uit te lachen. Er zit veel intelligentie in haar ogen. Ze ziet eruit alsof ik haar heb verzonnen. Alsof ik haar zelf heb bedacht.

Mijn vorige relatie was een open relatie. Ah nee, het was geen open relatie. Dat noemde ik zelf zo, maar het kwam erop neer dat als er wat gebeurde zij dat niet hoefde te weten. Dat had ze ook gezegd. Toen het uitging had ik meteen weer nieuwe vriendinnetjes.

Eigenlijk heb ik altijd relaties. Ik kan geen twee maanden vrijgezel blijven. Ik neem het me elke keer voor, maar het lukt niet. Ik word gewoon verschrikkelijk verliefd. Tussen twee vriendinnen in leef ik als een soort nachtwezen waarin ik alleen maar uitga. Dan zijn er wel negen meisjes tegelijkertijd, haal ik namen door elkaar. En breng ik door in een soort delirium van uitgaan en drinken. Dan draait het alleen maar om seks en afreageren op.

Het is een vrijheid die ik me permitteer totdat ik getrouwd ben. Als er een kind ter sprake komt dan helemaal. Dan houdt al deze liberté op. Dan stop ik met roken. Ik zal elke ochtend jus d’orange persen. Dan houdt mijn leven zoals ik het nu leef wel een beetje op. Maar ik wil wel trouwen. Zeker. En kinderen. Dat zie ik als mijn grootste taak. Ik lach me rot.

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die een leuker leven hebben dan ik. Ik ben jong, hogeropgeleid, blank, kom uit een West-Europees land. Ik woon in de hoofdstad, in het oude centrum. Voor zover dat nog belangrijk is: ik ben een man. Ik kan niet lachen van de kwartjes zou mijn moeder zeggen. Ik ben niet rijk of zo, maar ik voel me wel rijk.

Mijn vriendin heeft wel zelfbeheersing, dus blijkbaar wil ik daar nu dus wel iets mee. Dat is wat ik van haar wil leren. Ik kan ook niet de rest van mijn leven door als een onbetrouwbaar sujet, dat alleen maar omdat hij op Johnny Depp lijkt niet bang hoeft te zijn dat hij alleen in zijn leven komt te staan.

Ik wil gewoon niet zo ontevreden als mijn vader eindigen en dan mijn spielerei serieus moeten gaan nemen omdat er niets anders is. Er moet een anker zijn. En dat moet de vrouw zijn. Dat is het nu ook. Dat zou ook voor de rest van mijn leven zo zijn. Ik zou er niet tegen kunnen tot mijn zestigste, zeventigste met allemaal losse vriendinnen zonder echt iets. Zou ik heel verweesd vinden.

Misschien is mijn huidige vriendinnetje wel mijn eindpunt. Zou echt iets voor mij zijn. Eerst van het ene vriendinnetje in de andere rollen en dan ineens bizar vroeg trouwen.”

Dit is de tweede aflevering van een interviewserie waarin mensen praten over hun verwachtingen en teleurstellingen in de liefde. Wil je meewerken aan deze serie? Mail dan naar next@nrc.nl.