Geen kleine emoties of gewone adoratie meer

cd pop

White Lies: Ritual

Fiction**

Alles aan het tweede album van de Britse groep White Lies klinkt alsof er een enorme krachtsinspanning aan vooraf is gegaan. De teksten over geloof, hoop en liefde, de robuuste geluidsmuur van Alan Moulders productie en de geforceerd nasale zang van Harry McVeigh wijzen erop dat het succes van het debuut To Lose My Life nog eens een flinke duw opwaarts moet krijgen.

De nadruk op vette synthesizers en starre elektronische ritmes maakt het drietal volledig afhankelijk van een productie die live alleen nog met een arsenaal aan technische hulpmiddelen verwezenlijkt zal kunnen worden, niet anders dan met de geestverwante band Muse gebeurde.

Stilistisch borduurt Ritual voort op het typische jaren-80-geluid van bands als Depeche Mode en Tears For Fears, met galmende zang en onbreekbare melodielijnen. De somberheid van het debuut heeft plaatsgemaakt voor de grandeur van een band die geen genoegen meer neemt met kleine emoties of gewone adoratie.

McVeigh zingt over ‘a sense of urgency’ en ‘the power and the glory’: voor minder doet hij het niet. „Maak ons beroemd”, schreeuwt deze plaat die uit beton en roestvrij staal lijkt te zijn opgetrokken.

JAN VOLLAARD