Het Westen moet Mubarak laten vallen

Morgen is vandaag geworden. Na decennia van onderdrukking, intimidatie en listige misleidingen heeft het Egyptische volk afstand gedaan van zijn zo befaamde alles-komt-goed-mentaliteit, om zijn eigen lot te bepalen. Dit vandaag is geboren in de harten van de Egyptische jongeren. De miljoenen jongens en meisjes van onze generatie, de twintigers en jonge dertigers, onze neven en nichten, die hun hoop, hun recht op leven opeisen: het recht op werk na jaren studie, het recht op brood, het recht om een gezin te kunnen onderhouden, het recht op vrijheid. Dit vandaag is geboren in hun menselijkheid, hun waardigheid en hun liefde voor het vaderland. Zij, de kinderen van de moeder van de wereld, hebben gesproken en nu is het tijd om te luisteren.

Egypte, o Egypte, voor veel westerlingen een land dat extreme en gemengde gevoelens oproept. Het heerlijk romantische beeld van een land vol met sfinxen, piramiden en mondaine badplaatsen wordt zo nu en dan bruut verstoord door de angst dat het ook een islamitisch land is dat zomaar eens zou kunnen verworden tot een nieuw Iran. Ach ironie, het Louvre en het British Museum hangen vol met faraonische en Perzische kunstschatten, maar de bevolking is helaas barbaars en in de Middeleeuwen blijven hangen en kan dus maar beter tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Nee, de echte beschaving vind je bij ons, in het Westen, want daar kun je zeggen en doen wat je wilt. Arabieren zijn niet geschikt voor democratische waarden, vanwege hun religie, hun voortslepende stammenstrijden en hun toch wat agressieve inborst...

Bovendien kan het Westen zich geen instabiliteit veroorloven in de regio waar economisch en ideologisch zo veel van afhangt. En dus zijn in naam van het vrije Westen, welhaast in naam van de democratie, in vrijwel alle Arabische landen stalinistisch aandoende regimes aan de macht. Wordt er getwijfeld aan de legitimiteit van die regimes, dan worden de grote Angstgegner van stal gehaald: de Moslimbroederschap en de sharia. Daarmee wordt de discussie direct monddood gemaakt.

Onze neven en nichten, tantes en ooms willen niet leven in een islamistische staat. De westerse angst voor een islamitisch schrikbewind komt natuurlijk ook niet uit de lucht vallen. Maar dit is geen islamitische revolutie, het is een opstand van het volk.

Arabische regimes zijn nu onwettig, dictatoriaal, wreed en verre van vrij. Als al die jaren van door het Westen gesteunde ‘seculiere’ regimes iets hebben bewezen, dan is het dat je geen religie nodig hebt om een volk te onderdrukken. Wat oliedollars of Amerikaanse subsidies voldoen. Af en toe wordt er een terroristische aanslag gepleegd, maar in het algemeen is de regio tenminste ‘stabiel’.

Decennia heeft het Westen deze koele en egocentrische Realpolitik bedreven in de regio die ons als Egyptische Nederlanders zo lief is. Deze opstand laat zien hoe kansloos deze strategie is. Wie denkt dat veranderingen binnen het regime het einde van het regime kunnen voorkomen, leeft nog in de twintigste eeuw. Wie gelooft dat het Egyptische volk kalm huiswaarts zal keren na beloftes over ‘vergaande politieke en sociale hervormingen’, leeft in hetzelfde sprookje als Mubarak en zijn kornuiten. Het Westen kan nu kiezen: of het zal Mubarak kwijtraken, of het zal Egypte kwijtraken. Als het te lang wacht, wordt de keus op straat gemaakt en raakt het beide kwijt.

Toch houden Europa en Amerika angstvallig vast aan hun fata morgana. Minister Rosenthal hoopt dat de geest deemoedig terugkeert in de fles: „Het is nodig om de onvrede van de bevolking te kanaliseren en tegelijkertijd het repressieve gehalte van het regime weg te nemen.” Op dit moment probeert dictator Mubarak deze onvrede te ‘kanaliseren’ door chaos en paniek te zaaien. Hij terroriseert zijn landgenoten door middel van politie vermomd als dieven en criminelen. Dergelijke repressieve oplossingen pasten wellicht in de tijd van mummies en farao’s, maar deze cynische vloek doorzien de Egyptenaren al jaren.

Wij delen de angst dat extremisten aan macht kunnen winnen. Maar de enige effectieve manier om dat te voorkomen, is het met woorden bestrijden van fundamentalistische ideeën in een democratisch en vrij Egypte.

Als het Westen iets wil doen, dan moet het hier de voorwaarden voor scheppen. Het moet handelen op basis van vertrouwen in de matigende kracht van democratie. Staatslieden waar ook ter wereld moeten laten zien dat ze lef hebben en volledig achter de val van dictator Mubarak en de komst van democratie gaan staan.

Premier Rutte, minister Rosenthal: elke dag dat deze dictator langer aan de macht is, verliest het Westen krediet ten gunste van extremisten. Elke dag dat deze dictator langer aan de macht is, wordt het risico op nodeloos bloedvergieten vergroot. Voor elke dag dat u het regime van deze dictator helpt verkorten, zal het Egyptische volk u dankbaar zijn.

De broers Ramy (1985) en Yousef El-Dardiry (1989) zijn van Nederlands-Egyptische komaf en wonen en werken in Amsterdam.