N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

opinie

24 december 2010

Antoinette Hertsenberg van Radar is machtig en goed betaald

De invloed van Antoinette Hertsenberg (Den Haag, 1964) – presentatrice van de tv-programma’s Radar en Opgelicht – op het publieke debat kan moeilijk overschat worden. Vorig jaar was ze journalist van het jaar, in 2010 riep feministisch maandblad Opzij Hertsenberg uit tot de machtigste mediavrouw van Nederland. Met 379.172 euro per jaar is ze in elk geval een van de best betaalde.

Vroeger waren consumentenprogramma’s vooral om te lachen. Ook dat nog deed dat doelbewust, Frits Bom maakte een persiflage van zichzelf. De programma’s van Hertsenberg zijn bloedserieus. Als een tijger bijt ze zich vast in consumentenonrecht, van de woekerpolissen van de DSB-bank tot de loze beloften van reisorganisaties en vliegtuigmaatschappijen. Humor zet ze wel in, maar dan louter ten dienste van het hogere doel: artsen en farmaceutische industrie voor gek zetten met een zelfbedachte ziekte en een nepmedicijn: deflexine tegen flatulentie (overmatige winderigheid).

Ook haar privéleven springt in het oog. Hertsenberg is lid van de orthodoxe gemeente van zevendedagsadventisten en getrouwd met Nico Koffeman, senator voor de Partij voor de Dieren. Dat is nogal een kliek. Als welkomstgeschenk voor nieuwe leden biedt de partij een kookboek van Antoinette Hertsenberg aan, De Dunne Vegetariër. De redactie van dit kerstnummer probeerde een paar gerechten uit. Conclusie: gezond, maar wel erg verantwoord.

Opinieleider Geert Wilders heeft de wind mee

Tja, Geert Wilders. Wat valt er over hem nog te zeggen? Eigenlijk hoort hij als winnaar thuis in de categorie politiek. In juni behaalde zijn PVV een enorme verkiezingszege. En ook de formatie won hij glansrijk. Met zijn gedoogsteun aan het kabinet-Rutte heeft hij het beste van twee werelden: veel invloed, maar geen verantwoordelijkheid. In Denemarken is dat een succesvolle strategie gebleken voor populisten.

Maar Wilders (Venlo, 1963) is meer dan een politicus. Hij beheerst het debat in Nederland. In de media, op het werk, op straat, nooit is Geert Wilders ver weg. Turf maar eens hoe vaak hij in dit nummer wordt genoemd.

Zelfs de rechtspraak raakte verzeild in een pijnlijke worsteling over zijn optreden en uitspraken en magistraten gingen rollebollend over straat. Dat gebeurde nadat Wilders er in was geslaagd de rechtbank die oordeelt over beschuldigingen van discriminatie naar huis te sturen. Ze hadden de schijn gewekt partijdig te zijn. Wilders bleek tijdens dat proces over nog meer onvermoede eigenschappen te beschikken: waar hij in het debat altijd het hoogste woord voert, kon hij hier zwijgen.

Een winnaar dus. Toch is het opvallend dat diverse geïnterviewden in dit nummer hem als verliezer voor volgend jaar aanwijzen. Blijft de vraag welke voorpellende gaven Olcay Gulsen en Caro Emerald hebben. Is de wens hier niet de vader van de gedachte? Eén ding is zeker: Geert Wilders zal zich er niks van zal aantrekken.

Militante Jason W. koos voor een mildere toon

Hoe vaak kan iemand zich in één leven bekeren? Bij Jason W. (Amersfoort, 1985) staat de teller nu op twee. Als jongeling raakte de zoon van een Nederlandse moeder en een Amerikaanse beroepsmilitair in de ban van de radicale islam en kwam hij in contact met de vriendengroep rond Mohammed B. Nu hij al zes jaar vastzit voor het gooien van een handgranaat naar een arrestatieteam, heeft hij opnieuw een ommezwaai gemaakt.

In een ‘herzieningsdocument’ schreef Jason dat hij in de gevangenis door studie tot inkeer was gekomen en geweld afzweert: ‘De idealen die ik eens huldigde zijn teloorgegaan en ik ben tot het besef gekomen dat ze moreel bankroet zijn.’

De brief bleek het startschot voor felle discussie. Jason zelf hoopte een ‘positieve bijdrage’ te leveren aan het ‘debat over de islam’. Maar dat debat waaierde uit naar andere vragen: hoe geloofwaardig is een bekering voor iemand wiens strafzaak nog loopt? Helpt detentie misdadigers dan toch? Is Jason gered door de Westerse filosofie, of juist niet?

Onbedoeld of niet, Jasons laatste rechter verlichtte zijn straf van vijftien naar dertien jaar. Maar de grootste winst is Jasons nieuwe toon. Vroeger mocht hij tijden chatsessies nog graag dingen zeggen als: ‘Ik heb wat mensen op mijn dodenlijstje, zij gaan er zeker aan.’ En na het bericht van de moord op Van Gogh door Mohammed B. ving afluisterapparatuur in zijn Haagse woning uitroepen op als: ‘Alhamdulillah (de Heer zij geprezen), hij is een echte man.’

Een versie van dit artikel verscheen ook in NRC Handelsblad van 24 december 2010

opinie

Meest gelezen

Lees ook deze artikelen