Stof tot nadenken over separeerbeleid

Als ervaringsdeskundige heb ik waardering voor de aandacht voor de behandeling van ernstig zieke patiënten op gesloten afdelingen. Er zijn echter kanttekeningen te plaatsen bij het experiment waarbij enkele hulpverleners als mystery guest werden opgenomen op zo`n gesloten afdeling (NRC Handelsblad, 29 juli). Ik lees over de veiligheidsmaatregelen die genomen werden: ze mochten geen medicijnen toegediend krijgen of in een separeerruimte terechtkomen, om de drie uur moesten ze een sms`je sturen, ze hadden een brief bij zich waarin stond dat ze een mystery guest waren en er was een codewoord afgesproken. Is het niet wrang dat acterende hulpverleners zo goed beschermd moeten worden tegen dingen waar veel patiënten op zo`n afdeling dagelijks mee te maken krijgen? Patiënten hebben geen codewoorden, geen brieven, geen buitenwacht die ingrijpt als ze gesepareerd dreigen te worden. Zij zijn overgeleverd, meestal op last van de rechter, aan een behandeling waarvan de machteloosheid en het mogelijk gesepareerd worden kennelijk zo schadelijk en/of pijnlijk geacht worden voor hulpverleners dat hun dat bespaard moet worden. Ongeacht de uitkomsten van dit experiment: biedt de kennelijke noodzaak van deze voorzorgsmaatregelen alleen al niet stof tot nadenken over ons behandel- en separeerbeleid op gesloten afdelingen in de psychiatrie?