Geen genade voor flauwekul

Rotterdamser dan NRC Handelsblad, dat mag gerust gezegd worden over Els Flipsen. Ze was bijna 33 jaar lang werkzaam voor de krant die ze op z’n Rotterdams in haar hart gesloten had. Dat betekende dat die liefde slechts spaarzaam werd bekend, en bovenal verhuld met kritiek op alles wat er niet klopte.

Voor een eindredacteur is dat een goede eigenschap. Tot haar pensionering diende Els de krant veertien jaar in die functie. Ze bracht veel praktische ervaring mee: enkele jaren op de nieuwsdienst van het Algemeen Dagblad en het Rotterdams Parool, daarna negentien jaar in de Rotterdamse en algemene verslaggeverij voor ‘de NRC’.

Praktijkervaring vond ze elementair voor een eindredacteur die met gezag wil optreden. Betweters, krompraters en mooischrijvers konden op scepsis rekenen. Voor haar waren ‘poten’ en ‘bluswater’ een ijzeren combinatie. En als het nodig was, refereerde ze even aan december ’75, toen ze met haar collega’s in de weilanden bij Wijster onder vuur lag om verslag te doen van een treinkaping die wereldnieuws was.

Voor pretenties en flauwekul gold geen genade. Els Flipsen had haar eigen mening over de ingewikkelde beschouwingen waarmee de oprukkende doctorandussen de wereld in kaart dachten te moeten brengen. Een helder nieuwsbericht met gecontroleerde feiten, een reportage zonder franje, correct taalgebruik – daar ging het om. Bij uitzonderlijke prestaties kon er een compliment vanaf.

Een andere handreiking aan een telkens zondigende redactie was de immer gevulde dropjespot op Els’ bureau. Die overleefde de ultieme aanslag op haar gemoed echter niet: het rookverbod op de redactie.

Dat droeg, samen met de overtuiging dat ook haar eigen krant nooit 100 procent foutloos zou zijn, bij aan haar besluit met vervroegd pensioen te gaan, per maart 2005. Ze verhuisde naar Friesland, maar hield – uiteraard – behuizing in Rotterdam aan. Een pied-à-terre, noemen NRC-redacteuren dat. Een flatje, zei Els.

Afgelopen zaterdag overleed ze aan kanker. Ze werd 65 jaar.