Zes minuten en 58 seconden met P. Diddy

Alleen vrouwen zijn welkom!” Junebug is de oom van rapper Snoop Dogg. En al ruim tien jaar volgt Junebug zijn neef over de hele wereld om bij concerten van Snoop Dogg het podium te betreden en een koddig dansje te maken. Afgelopen zondag bleek na het optreden van Snoop Dogg en P. Diddy in de HMH in Amsterdam dat Junebug nog een taak heeft. In beschonken toestand selecteert hij bij het hek dat toegang verschaft tot de kleedkamers dames die zijn neef willen ontmoeten. „En laat me je identiteitsbewijs zien!” schreeuwt Junebug als een benevelde marktkoopman, terwijl hij met dichtgeknepen rode ogen de massaal bij het hek samengestroomde meisjes keurt.

In de backstageruimte van de HMH lijken opnames aan de gang te zijn voor een stereotiepe urban videoclip. Bandleden en roadies draaien dikke joints uit doosjes van broodtrommelformaat die tot de nok zijn gevuld met gifgroene skunktoppen. Tientallen meisjes met krappe pakjes en hoge hakken wachten in groepjes geduldig af tot het moment dat ze bij een van de hiphopsterren in de buurt mogen komen voor een snelle foto. Op een tv-scherm wordt, zoals elke nacht, reclame uitgezonden voor sekslijnen, alleen staat het meisje dat op het scherm de kijkers verleidt ditmaal ook met een wat verlegen blik vóór het scherm. „Is that really you?” vraagt één van de giechelige Amerikanen. Ze knikt schaapachtig.

Waar Snoop Dogg en zijn entourage zich soepel door de menigte bewegen, grappend en poserend, trekt P. Diddy zich na het concert terug in zijn kleedkamer. De 37-jarige hiphopzakenman, die vorig jaar zomer na maandenlang onderzoek door de website Panache Report met een geschat vermogen van 346 miljoen dollar werd uitgeroepen tot de rijkste man in hiphop (rapper Jay-Z stond met zes miljoen dollar minder op de tweede plaats), zet het liefst elke minuut van zijn leven in klinkende munt om. Hij is veel meer zakenman dan artiest en geeft dan ook liever geen interviews. Twee jaar geleden verkocht P. Diddy zijn platenlabel Bad Boy Records aan Warner Music Group. Zelf bleef hij aan als directeur. Het uur perspromotie dat Warner Nederland voor artiest Diddy had ingepland, wordt door directeur Diddy net zo makkelijk geschrapt. „Misschien is hij na het concert even beschikbaar…”

LAKEI IN STREEPJESHEMD

In de kale kamer waar P. Diddy vannacht zijn enige interview zal geven, liggen snoepverpakkingen en propjes papier op de grond. Diddy heeft een in een zwart-wit gestreept hemd gestoken lakei meegenomen, die het kamertje vlak voordat hij binnenkomt snel aan kant brengt. De perspromotor van Warner Nederland legt nog even een exemplaar van zijn meest recente album Press Play op tafel; een vierkante vleesklomp posteert zich bij de deur. Dan komt de hiphop-ster, die ook binnenskamers zijn grote dure zonnebril ophoudt, het kamertje binnen en kan de stopwatch worden ingedrukt.

De eerste minuut wordt volgepraat met reclameteksten over het concert met Snoop Dogg. Dat de rappers vanavond geschiedenis hebben geschreven. Dat het uniek is dat twee zulke grote en machtige rappers samen op tournee gaan. Dat ze elkaar met hun muzikale stijlen aanvullen als yin en yang.

En ja, het is inderdaad opmerkelijk dat de twee rappers samen op tournee zijn. In de jaren negentig waren hun (toenmalige) platenlabels Deathrow Records uit Los Angeles en Bad Boy Records uit New York in een hevige vete verwikkeld. Snoop’s labelgenoot Tupac Shakur en Diddy’s protégé The Notorious B.I.G. kwamen na een periode vol dreigementen kort na elkaar op gewelddadige wijze om het leven. Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van hiphop. Maar de vredespijp hadden Diddy en Snoop tien jaar geleden al op tv gerookt.

Een dag eerder schijnt een interview van Diddy met de pers in België nog geen vijf minuten geduurd te hebben en als het pronkerige promopraatje over yin en yang nog lang duurt, zit de tijd er alweer op. Zweetdruppels. Een andere boeg. Diddy kan worden gezien als peetvader van de entertainmentcultuur die in Nederland ‘urban’ genoemd wordt; een commercieel aantrekkelijke mix van hiphop, r&b, mode, straatcultuur en glamour. The king of bling. Hoewel de carrière van Diddy van de gewelddadige incidenten aan elkaar hangt (zie kader) is het juist hem gelukt het imago van hiphop op te poetsen en voor veel geld uit te venten. Bijvoorbeeld met tv-programma’s voor MTV, zijn succesvolle kledinglijn Sean John (Diddy heet eigenlijk Sean John Combs) en het in Amerika best verkopende mannenparfum van dit moment, ‘Unforgivable’, dat Diddy alleen al in 2006 zes miljoen dollar op heeft geleverd. Welke rode draad verbindt al die verschillende succesvolle activiteiten?

Diddy, die in het begin van zijn carrière naam maakte met het organiseren van feesten en wiens besloten feesten nog steeds een legendarische status hebben: „De rode draad is lifestyle; entertainment. Ik weet hoe ik mensen op een feest aan het dansen kan krijgen. Ze komen in de kleren die wij voor ze ontworpen hebben en na het feest kijken ze thuis nog naar een van onze programma’s op televisie, trekken ze hun kleren uit en sprayen ze onze parfum op hun lichaam. Dat is niet iets dat ik zo bedacht heb; het is organisch ontstaan. Ik ben een gemeenschap gaan bedienen die onvoldoende aandacht kreeg; daar ben ik trots op.”

Toegegeven: ook niet bepaald een oceaandiep antwoord. Maar Diddy knikt naar zijn lakei en die bromt dat het tijd wordt voor de laatste vraag. We zijn op dat moment net drie minuten bezig. Het is tijd om Diddy’s ego te strelen en te zeggen dat het toch fantastisch is dat hij zo vroeg al de potentie van de urban markt zag. Dat vindt Diddy nou ook. „We hebben als hiphoppers onze eigen kansen moeten creëren. Mensen dachten dat hiphoppers alleen maar in baggy jeans rondliepen; met Sean John hebben we een luxer maar toch betaalbaar merk neergezet, om te laten zien dat we als scene divers zijn. Wij dragen ook pakken! Ik heb veel kritiek én waardering gekregen voor de manier waarop ik hiphop heb getoond; op mijn eerste soloalbum No Way Out (1997) droegen alle rappers al een pak. Ik heb het gangbare, eenzijdige beeld dat mensen van hiphop hebben, willen veranderen.”

MOORD OP B.I.G.

De secondes tikken weg, de lakei begint zenuwachtig te schuifelen en Diddy blikt al naar de deuropening. Maar we komen ergens. Diddy verkoopt al lang geen muziek meer, maar een levensstijl. Na de moord op zijn protégé The Notorious B.I.G, een briljante rauwe straatrapper, werd Diddy (die toen nog Puff Daddy heette) tien jaar geleden zelf de belangrijkste artiest op zijn platenlabel Bad Boy. Als rapper stelde hij niets voor maar met een stortvloed aan prominente gasten en het veelvuldig hergebruiken van hits die zich in een lang verleden al bewezen hadden, heerste hij jarenlang over de hitlijsten met gladde hitjes waarover hij dan hijgde dat dit de remix was (‘Bad Boy baby, hé hé hé…’).

STAGIAIR WORDT VISIONAIR

Als visionair speelde Diddy een veel grotere rol. Hij zat vooraan bij de commercieel aantrekkelijke samensmelting van de genres hiphop en r&b. Nadat hij als stagiar bij Uptown Records begin jaren negentig aan de wieg had gestaan van meer hiphopgerichte r&b van acts als Mary J. Blige en Jodeci, verpakte hij als uitvoerend producent en platenbaas de ruige raps van The Notorious B.I.G. in een radiovriendelijker jasje, een formule die sindsdien door populaire stadsgenoten als Jay-Z en 50 Cent nadrukkelijk gekopieerd wordt.

Diddy: „Muzikaal gezien hebben we de mensen weer leren dansen in hiphop. Met Biggie (The Notorious B.I.G, red.) hebben we eerst invloed gekregen met undergroundhiphop en toen we de aandacht hadden, zijn we er voor gaan zorgen dat mensen met onze muziek ook gewoon een goede tijd konden hebben. Ik heb het feesten terug in hiphop gebracht; precies zoals het in de vroege jaren tachtig was. Dat is altijd mijn hoogste doel geweest.”

Zes minuten en 58 seconden heeft het interview geduurd. Diddy zegt „God bless you” en is verdwenen. Een paar uur later zien we De Rijkste Man In Hiphop nog heel even op een afterparty in discotheek Rain op het Rembrandtplein. In een overvolle vip-ruimte, omringd door beveiligers en groupies. De club hangt vol met posters van Diddy, maar die doet eigenlijk niets. Hij staat op een bank met zijn ogen strak op het scherm van een mobieltje waarop hij een uur lang aan het tikken en lezen is. Ondertussen beweegt hij met zijn hoofd op de muziek en steekt hij zo nu en dan zijn hand in de lucht. Dan vertrekt hij weer. En vragen de meisjes op hoge hakken zich klagerig af waarom ze eigenlijk urenlang hebben gewacht om uit de verte te kijken naar een hiphopzakenman die hoofdknikkend zijn administratie bijhoudt.