Platjesfluisteraar

Las in een ochtendblad een kort en bondig stukje over een zekere Jolanda Hazemeijer, die afgereisd was naar het dierenpark van Emmen om te praten met de doodsbange mantelbavianen. Jolanda is dierentolk. Ze denkt dat ze de oorzaak van de angst weet. Hoe ze met de angstige dieren gepraat heeft? Via groepsenergie. Ze heeft, zegt ze, energie bij ze weggehaald. Lief hè? Zelf denk ik dat de apen last van verplaatsingsangst hebben.

Het is bekend dat de dierentuin gaat verhuizen en dat de beesten de vertrouwde binnenstad van het altijd bruisende Emmen moeten gaan missen. Het is misschien dan ook een soort protest.

Geen kwaad woord over Jolanda, die gisteren ruim de tijd nam om bij het hek van de Emmense dierentuin met mij te praten over haar bijzondere gave. Ze vertelde over het contact tussen haar en haar hond. Als zij tegen haar hond ‘zit’ zegt, dan hoort de hond niet alleen het woordje zit, maar hij kan in Jolanda haar hoofd kijken en daar ziet hij het beeld dat zij heeft van haar zittende hond. Jolanda heeft dit allemaal op een cursus geleerd.

Hoe het zo gekomen is? Ze was geïnteresseerd geraakt na een goed gesprek met haar platjes. De na een knetterende weekendwip opgelopen schaamluizen veroorzaakten hevige jeuk op een niet gemakkelijk te bekrabben plek en ze sprak de opstandige diertjes drie keer per dag bestraffend toe. Dit gebeurde op het damestoilet. Ze wilde als dierenpacifiste de beestjes niet doden, maar dreigde daar wel mee. Als ze niet ophielden met jeuken, dan zou ze een smerige lotion kopen en die over ze heen sprenkelen. Toen merkte ze dat de diertjes er al heel vlug mee ophielden. Doodsangst doet gehoorzamen. Ze mochten daar wel wonen maar moesten zich aanpassen.

Later had ze veel succes met het toespreken van de fruitvliegjes. Naar het simpele Ga van die perzik af werd goed geluisterd. Daarna raakte haar hobby in een stroomversnelling.

Zo ontwormt ze nu de katten uit de buurt. Niet met allerlei gruwelijke middelen van een multinationale farmaceut, maar door domweg met een klein toetertje in de anus van de betrokken kat te roepen dat het mooi geweest is en dat de wormen zo spoedig mogelijk een drol moeten kiezen om naar buiten te komen. En dat gebeurt dan ook. Heel af en toe heb je een worm in de puberteit die niet wil luisteren en wat langer blijft hangen, maar dat is een kwestie van geduld. Als hij ziet dat de anderen zijn vertrokken en voelt hoe stil het in de kat is, dan gaat hij zich al gauw vervelen en komt hij ook. Wel is het zaak dat je tegen de wormen nooit schreeuwt. Je hoeft ook niet te fluisteren, maar een zacht zalvend galmen helpt het beste. Imiteer die zondagochtenddominee van de EO en je komt een heel eind volgens Jolanda, die ook mooie gesprekken heeft met de bewoners van de volière van haar grootvader.

Daarin vragen de vogels zich vaak af waarom ze tropisch zijn en toch in een koud hok onder de rook van het saaie Musselkanaal moeten zitten om een licht demente bejaarde te vermaken. Jolanda weet het ook niet, maar voelt dat het om een straf van de Allerhoogste gaat en daar heeft ze het dan met de beestjes over. Ze legt dan aan de kanaries, parkieten en kolibries uit dat zij het leven van de oude man zin geven. En dat ze dus een functie hebben. De meeste vogels leggen zich hier fluitend bij neer.

Vlak voordat ik op huis aan ga, vertelt ze over de kom met haar paranormale goudvissen Jort en Bram, die heel goed voetbaluitslagen kunnen voorspellen. Zo vroeg ze vorige week aan de nerveuze dieren wat de uitslag van Nederland-Roemenië zou zijn. Zowel Bram als Jort spraken tot driemaal toe van een duidelijke 0-0.

Goudvissen doen dat overigens zonder geluid. Het is een kwestie van geconcentreerd liplezen. Tijdens de wedstrijd viel het haar op dat de vissen niet keken. Omdat ze de wedstrijd zo erbarmelijk en slaapverwekkend vonden? Dat zou kunnen, maar volgens Jolanda is het niet leuk als je van tevoren de uitslag al weet.

Youp van ’t Hek