Clips in jumpstyle

Het ziet eruit als een combinatie van linedancen en het soort Ierse passengoochelarij dat beroemd is geworden in Riverdance. Lulliger kan haast niet, maar toch is het een grote rage onder Nederlandse jongeren: jumpstyle. Met dank aan de camera in de telefoon en aan internet. Men danst op allerlei mogelijke of onmogelijke plekken, laat het opnemen door een vriendje, zet het op YouTube of op een van de speciale jumpstylesites, en wie heeft MTV en TMF dan nog nodig?

Terwijl die twee zenders op deze donderdagochtend tegelijkertijd uit de oude videodoos graaien, duik ik in de snoepzak die YouTube heet. Waar het nog niet meevalt om de officiële clip van Jekyll & Hydes ‘Freefall’ te vinden temidden van de huisgemaakte guerilla-filmpjes waarin schoolmeisjes in de kleedkamer bij het gymlokaal de jump dansen op de opgewekte tonen van dit nummer.

Toch is er een officiële clip bij ‘Freefall’, maar die maakt gretig gebruik van de YouTube-cultuur. Dat geeft een grappig Droste-effect bij het bekijken op de computer. Toch komt dit filmpje ook wel eens op de clipzenders langskomt, ook al bedroegen de productiekosten zo te zien niet veel meer dan een appel en een ei.

Het gejump – synchroon vanuit drie naast elkaar geplaatste telefooncellen, acher elkaar de metro in springend, over een zebra en dan, heel neurotisch eigenlijk, alleen op de witte strepen jumpend – wordt ingebed in een soort raamvertellinkje, waarin een paar Playmobil-achtige poppetjes een laptop beklimmen. Daar surfen ze naar een YouTube-achtige site, waar ze vol verbazing de vrolijke uitwassen van de jump-cultuur bekijken.

De grap van deze clip zit ‘m welbeschouwd niet alleen in dat jumpen, een geinige rage van, ongetwijfeld, voorbijgaande aard (hoewel de bijbehorende muziek, een wat traag bastaardbroertje van hardcore/gabber, al een jaar of tien bestaat). Het zit hem ook in de manier waarop het Nieuwe Clipkijken, en daaraan gekoppeld het Nieuwe Clipmaken, aan de orde wordt gesteld. We moeten het immers steeds minder hebben van de traditionele clipzenders, en waarom ook, want op internet staan ze allemaal klaar om aangeklikt te worden. Anderzijds kan zo’n om niet verspreide clip natuurlijk niet teveel kosten, hetgeen wel in de weg kan staan van de artistieke expressie.

Maar ach, de manier waarop popfenomenen als Michael Jackson (als de dwerg Mekyll Hacksaw), Justin Timberlake en Kylie Minogue te kakken worden gezet in de clip bij ‘Superfreak’ van Beatfreakz is, artistiek gesproken dan, al net zo goedkoop als de bewerking van dat Rick James-nummer. Maar goedkoop kan nog wel leuk wezen, ook al duurt de lol maar even.

JACOB HAAGSMA