Mens durf te leven, te geloven en te verbeelden

Vonne van der Meer: Take 7

Contact, 144 blz. € 14,90

****-

Wat doet een normaal mens als hij tussen de torenflats van Torremolinos is beland? Hij zoekt een auto om naar het binnenland te vluchten. Zo ook de Deense dertiger Lars, barman van beroep, die het Spaanse dorpje Los Baños de Calderón binnenrijdt. Hier ontmoet hij de burgemeester, tevens hotelhouder. Tijdens het gesprek begint Lars op te scheppen: hij zegt dat hij een bekend filmregisseur en -producer is. Dat maakt zoveel indruk dat de burgemeester na een tijdje vraagt of hij zijn volgende film niet in zijn dorpje wil opnemen. De infrastructuur is er geweldig.

Tot zover niets bijzonders in Take 7, de nieuwe roman van Vonne van der Meer. Hooguit vraag je je af waarom het weerzinwekkende Torremolinos en het vervallen dorpje in de heuvels zo clichématig tegenover elkaar worden gezet: aan de kust is alles nep, tot de borsten van de vrouwen toe, in het dorp is alles echt. Maar dan komt de eerste wending van Take 7: de jonge Deen zegt tegen de burgemeester dat hij inderdaad in het dorpje wil filmen.

Dan volgt een aantal komische scènes rondom de besprekingen tussen regisseur en burgemeester, waarbij beiden er alles aan doen de schijn op te houden. De dubbele opschepperij van de twee mannen is niet alleen vermakelijk, het maakt ook duidelijk waar het Van der Meer om te doen is. Dat is niet het verdere verloop van het filmproject, maar het diepe verlangen te geloven. Het geloof van de twee mannen die vastberaden lijken te zijn te geloven dat ze iets voor elkaar kunnen betekenen.

Je zou Take 7 kunnen wegzetten als een wat platte verdediging van geloven als zingevende activiteit, als een literair vormgegeven aansporing tot religie: wie durft te geloven, wordt vanzelf gelukkig. Maar daarmee zou de roman tekort worden gedaan. Want wat Van der Meer beschrijft is niet zozeer geloof als weg naar persoonlijk geluk of persoonlijke verlossing, maar geloof als sociaal bindmiddel. Want wat de karakters in Take 7 zo gelukkig maakt is niet hun eigen geloof, maar de gedachte dat ze geloofd worden.

Dat de roman ondanks de blijmoedige afloop overeind blijft, heeft alles te maken met het vakmanschap van Van der Meer. Bovendien brengt ze voldoende lagen aan om ook haar eigen moraal weer te ondergraven. Ze maakt namelijk het geloof dat de karakters in elkaar hebben uiteindelijk ondergeschikt aan een veel individueler geloof: dat in de scheppingskracht van het woord.

Arjen Fortuin