Levendigheid troef bij Les Indes galantes

Volgens de officiële benaming is Les Indes galantes (1735) van Rameau geen opera, maar een `ballet héroïque'. Dat verklaart wellicht ook waarom het werk pas gisteravond in het bijzijn van Koningin Beatrix de scenische NederlandsE première beleefde. Met zijn talrijke balletten in vier onafhankelijke `entrées' (aktes) en duur van ruim drie uur, laat Les Indes galantes zich in elk geval niet zomaar levendig ensceneren. Niettemin was juist levendigheid gisteravond in de Utrechtse Stadsschouwburg de troef van regisseur van Jeroen Lopes Cardozo, die aan de verleiding het verhaal te actualiseren dapper weerstand biedt; alleen de dans is strikt actueel. De handeling had tot verwijzingen naar het Europese heden menig aangrijpingspunt geboden; godinnen van jeugd en oorlog strijden met elkaar om de aandacht van jongelingen in Europa, totdat de liefdesgodin ingrijpt en oproept ongerepte liefde te zoeken in – akte na akte – Turkije, Peru, een Perzische bloementuin en het pure Amerika der indianen. Les Indes galantes is daarmee niet alleen `de eerste multi-culti opera', maar óók de verlichtingspendant van `flower power'. Voor dirigent Brüggen (68) is het scenisch uitvoeren van Les Indes galantes een langgekoesterde wens. De uiterlijke kant van zijn dirigeren is gereduceerd tot minimale handgebaren, die voor de synchroniteit tussen het uitstekend zingende Cappella Amsterdam, de zangers en het orkest soms echt te subtiel zijn. Maar met zijn Orkest van de Achttiende Eeuw vormt Brüggen een eenheid, waarmee hij in Rameau's briljante muziek de vele opzwepende en poëtische momenten doet oplichten. Zijn Rameau is `authentiek', maar ook springlevend.