Damadian kwam echter als eerste op het idee om magnetische resonantie te gaan gebruiken voor medische doeleinden (Science, 19 maart 1971). Hij hoopte daarmee gezond weefsel te kunnen onderscheiden van tumorweefsel. Daar slaagde hij niet in, maar in het midden van de jaren zeventig wist hij wel afbeeldingen te maken van levend weefsel, zij het van zeer slechte kwaliteit en met extreem lange opnametijden. Zo kreeg hij een cruciaal octrooi op de technologie in handen, hetgeen General Electric, een grote fabrikant van MRI apparatuur, in 1997 noopte om hem 129 miljoen dollar te betalen.
Dat hij nu is gepasseerd, vindt Damadian een regelrechte schande. `Inexcusable disregard for the truth has led the [Nobel]committee to make a decision that is simply outrageous', schreef hij in zijn advertentie, die vergezeld ging van een protestcoupon welke sympathisanten naar Zweden konden sturen. ``Als ik niet was geboren, was er nu geen MRI-apparatuur geweest'', zei hij tegen een verslaggever van de Washington Post, een dag na de advertentie.
Door Nature geraadpleegde experts erkennen dat Damadian's oorspronkelijke idee belangrijk is geweest, maar dat zonder de bijdragen van Lauterbur en Mansfield de techniek nooit zo'n grote vlucht had kunnen nemen. Ook het Nobelcomité moet zeker zijn geweest van zijn zaak, omdat in principe de mogelijkheid bestond om Damadian's bijdrage te erkennen: de Nobelprijs wordt immers aan maximaal drie personen tegelijk toegekend. De kans dat dat alsnog gebeurt is nihil: Nobelcomités komen nooit terug op hun beslissing en weigeren zelfs over de juistheid van een eenmaal gedane toekenning te discussiëren.