Shirley Valentine dateert uit 1986 en werd geschreven door Willy Russell, die ook de auteur is van Educating Rita en de musical Blood Brothers. Het stuk werd in Engeland vertolkt door Pauline Collins, eerst op het toneel en later ook in de succesvolle verfilming. Hier is het vanaf 1988 drie seizoenen lang gespeeld door Anne Wil Blankers. En nu is het terug, als toneelsolo van Trudy Labij, in dezelfde levendige vertaling van Ger Thijs.
Trudy Labij is minder volks dan Anne Wil Blankers was. Haar toon suggereert al vanaf het begin een laconiek soort distantie, alsof ze allang afstand van huis en haard heeft genomen. De vraag of ze ook werkelijk zal aandurven te vertrekken zonder iets tegen haar man te zeggen, speelt in deze versie veel minder. Deze vrouw gáát, dat zien we meteen. Ik geloof dat ik de vorige Shirley Valentines zodoende geloofwaardiger vond, aanvankelijk in hun slaafse gesloof en hun zenuwachtige opwinding en daarna in hun hervonden zelfrespect – en hun opstandigheid over een leven waarin zo veel ongebruikt is gebleven.
Maar daar staat tegenover dat Trudy Labij een comédienne is, die als weinig anderen weet waar de grappen zitten, en waar ze met optimaal effect kan schakelen tussen een komisch terzijde en haar bijna geluidloze huilen. In de geschakeerde regie van Robert Prager speelt ze een Shirley Valentine die geen herinneringen aan de kitchen-sink meer oproept. Ze is gestileerder en luchtiger dan haar voorgangsters. Inmiddels is het dan ook vijftien jaar later.
Voorstelling: Shirley Valentine van Willy Russell door Impresariaat Gislebert Thierens. Spel: Trudy Labij. Decor: Jos Groenier. Vertaling: Ger Thijs. Regie: Robert Prager. Gezien: 12/10 Schouwburg, Leiden. Tournee t/m 25/3. Inl. (020) 6750966, www.thierens.nl