Is er wat tegen te doen? De mogelijkheden zijn beperkt. De reclamecampagnes, die op humoristische of besmuikte wijze `safe sex' onder de aandacht brengen, hebben hun beste tijd gehad. Steeds meer mensen in het rijke Westen willen geloven dat er met aids is te leven en beschouwen geslachtsziekten als een bijkomstigheid waarvoor een kuur is. Dat er geen definitief medicijn is tegen aids en dat er resistente gonococcen zijn gesignaleerd, wordt daarom wel eens vergeten. Bovendien blijken hiv-dragers minder boodschap te hebben aan hun verantwoordelijkheid om te voorkomen dat de besmetting wordt overgedragen.
HET IS DE VRAAG of een hardere presentatie van de oude `vrij veilig'-boodschap nog soelaas biedt. Een effectiever antwoord moet gezocht worden bij de vijftig regionale en lokale GGD's. Daar nu zit 'm de kneep. De landelijke regeling voor de bestrijding van geslachtsziekten is een ratjetoe. Slechts in zes grote steden bestaan poliklinieken, al dan niet van de GGD, waar patiënten zich anoniem en gratis kunnen laten testen en helpen. Deze poli's krijgen daarvoor subsidie van de overheid, die het budget overigens heeft beperkt tot een maximum ongeacht de feitelijke omzet. Daarbuiten mag de GGD vaak niet zelf behandelen en moet de dienst patiënten doorverwijzen. Ook deze rekening wordt betaald, zij het uit een ander potje van het ministerie van Volksgezondheid.
Al enige jaren pleiten GGD, de stichting soa en dermatologen ervoor aan deze tweedeling tussen de grote steden en de rest van het land een einde te maken. Concrete adviezen liggen er ook. Maar het departement van VWS noch de Ziekenfondsraad heeft haast gemaakt. De toezegging om de financiering per 2002 te stroomlijnen, is weer een jaar vooruitgeschoven.
Geslachtsziekte wordt veroorzaakt door mensen die maar aan rotzooien. Maar de gevolgen daarvan overstijgen het individu. Ze raken de volksgezondheid. De autoriteiten mogen dit onverantwoorde gedrag niet tot het hunne maken. Te meer omdat het om weinig geld gaat. De griepvaccinatie kost meer.