Clintons missie is niet simpel. De spanning tussen de bevordering van materieel gewin en van mensenrechten, bekend van andere contacten met totalitaire regimes, bepaalt ook deze visite. Verdere lading krijgt het bezoek door het oorlogsverleden: hoe mensenrechten bepleiten in een land waarop destijds tonnen bommen zijn geworpen? Dat kan gemakkelijk als een boemerang werken, zelfs tegen een gast die part noch deel heeft gehad aan dat verleden en die zich zelfs behendig aan dienst in Vietnam heeft onttrokken. Ook anderszins laat dat verleden zich niet het zwijgen opleggen. Nog niet alle in Vietnam vermiste Amerikanen zijn teruggevonden. Dat zal onderwerp van bespreking zijn.
VOOR DE Vietnamese gastheren is het allemaal een stuk gemakkelijker. Zij zijn overtuigd van hun historisch gelijk en achten zich overwinnaar. Tegelijk kampt Vietnam met grote economische problemen. De vrede heeft niet gebracht wat er van verwacht werd. Maar deze bezoeker is rijk genoeg om een verschil te maken. Een extra donatie zou wonderen kunnen doen voor de wederzijdse betrekkingen. Anderzijds, de Vietnamese communisten hebben geleerd van de Russische lotgevallen na de verdwijning van de Sovjet-Unie. Clintons pleidooi om deel te worden van de veelbezongen globalisering wordt met de nodige scepsis aangehoord. Toegang tot de wereldmarkt? Interessant. Opening van de eigen markt? Voorzichtig aan. Democratisering? Nog even niet. Alles geheel naar het voorbeeld van de grote buurman in het noorden.
Clintons bezoek aan Vietnam past in zijn strategie van `engagement'. Gesteld voor de keuze tussen betrokkenheid en isolering kiest deze Amerikaanse regering in Rusland, China, Noord-Korea en Vietnam – de vijanden van voorheen – voor betrokkenheid. Het is alleen de vraag hoeveel toekomst deze strategie nog heeft. De oude vijandbeelden zijn niet in het niets opgelost, niet in Amerika en niet onder de voormalige tegenstanders. Alleen al de uitkomst van de Amerikaanse presidentsverkiezingen zal hier een verschil kunnen maken.