Frankie and Johnny is uit 1991, en het lijkt erop dat in dat jaar het eeuwige damesbladenvraagstuk of `de ideale man' een maatje moet zijn of een macho tijdelijk beslecht was in het voordeel van de watjes. Dit is geen hoffelijkheid meer; Al Pacino (Johnny) vernedert zichzelf volledig voor Michelle Pfeiffer (Frankie) en metacommuniceert op een benauwende jaren-zeventigmanier. ,,Wil je je tanden poetsen?'' ,,Oh, je wilt dus dat ik mijn tanden poets.''
Toch is al direct duidelijk dat regisseur Garry Marshall deze ontluikende relatie als de meest romantische denkbaar beschouwt. Hij trekt een blik clichés open waarmee vergeleken een roman van Mulisch een schoolvoorbeeld van subtiliteit is.
Frankie is eenzaam. Ze verzamelt beeldjes van olifantjes met erecte slurfjes, koopt een videorecorder en omringt zich met homofiele buurmannen.
Johnny is eenzaam. Hij vraagt een hoertje of ze lepeltje-lepeltje met hem wil liggen en vrijt met een willekeurige collega als `pleister op de eenzaamheid'.
En wat passen ze goed bij elkaar! Als serveerster Frankie thuis een pizza staat te eten, wordt dat beeld doorsneden door een opname van kok Johnny die een zelfbereide maaltijd verorbert, en door een beeld van het gelukkige gezinnetje van een andere collega uit de diner waar beiden werken. En dan dat liedje ... `Frankie and Johnny, were lovers allright'.
Maar krijgen ze elkaar? Gaap, ja, natuurlijk. Overigens gaat het bij deze moderne damesbladenromantiek niet om de delayed fuck, maar om de delayed spirituele eenwording. Maar ook die wordt uiteindelijk geconsumeerd – gewoon een kwestie van even dat hele erge uit je verleden aan elkaar vertellen.
Of de kijker daarop wil wachten? Onwaarschijnlijk. Wie nog geen terminale longontsteking heeft opgelopen door de uit pure benauwdheid tegen elkaar opengezette ramen in huis, is er misschien wel uitgesprongen.
Frankie and Johnny (Garry Marshall, VS, '91), Net5, 21.30-23.40u.