Het nieuws van woensdag 19 mei 1999

Nieuwe film Egoyan is teder en zorgvuldig

In Nederland mogen `boekverfilmingen' dan een beetje uit de mode zijn geraakt, op het 52ste Festival International du Film van Cannes blijkt het verfilmen van grote schrijvers internationaal nog steeds de mogelijkheid te leveren van eveneens grote budgets. Marcel Proust vormde de inspiratie voor Raoul Ruiz' cerebrale spelletjes in Le temps retrouvé en een van de weinige nog niet verfilmde boeken van Gabriel García Márquez, De kolonel krijgt nooit post (El coronel no tiene quien le escriba) werd door de Mexicaan Arturo Ripstein theatraal en plechtig verwerkt tot een langdradig Kammerspiel. Minder plichtmatig is de film die de Armeens-Canadese Atom Egoyan baseerde op de eigentijdse roman Felicia's Journey van de Ier William Trevor. Na het succes twee jaar geleden in Cannes van Egoyans The Sweet Hereafter (naar een boek van Russell Banks), gaat de regisseur door met het inpassen van zijn eigen stijl en thema's in door anderen aangereikte verhalen. Wel is Felicia's Journey de eerste film die Egoyan niet zelf produceerde, en misschien komt het daardoor dat het een iets minder eigenzinnig en persoonlijk project geworden is. De ontmoeting tussen een provinciaal Iers meisje, in Birmingham op zoek naar de vader van het kind dat ze verwacht, en een zachtmoedige, maar allengs meer verknipt blijkende, oudere culinaire psychopaat (Bob Hoskins) is zo teder en zorgvuldig als je van Egoyan verwachten mag. Zelfs Egoyans thema van het maken van videopnamen van geliefden als surrogaat voor echt contact (het onderwerp van Speaking Parts en Family Viewing), keert terug in deze respectabele, maar niet grootse Engels-Canadese coproductie.