Melige parodie op variété

Met hun tv-serie Begraven kunnen George van Houts en Tom de Ket de afgelopen weken bedroevend weinig eer hebben ingelegd: de avonturen van twee broers in een uitvaartbedrijf leden aan een schrijnend gebrek aan geloofwaardigheid en finesse, dat de evidente pogingen tot humor des te pijnlijker maakte. Wie hen uit het theater kende, zag er bitter weinig in terug van de in gespierd en puntig sarcasme verpakte satire die hun voorstellingen zo bezienswaardig maakte. En wie hen nog niet kende, zal die goede reputatie niet hebben begrepen. Nu zijn Van Houts & De Ket terug met een nieuw theaterprogramma, gepresenteerd als parodie op een variété-voorstelling. Maar iets afgezaagders laat zich in het vermaaksgenre nauwelijks bedenken, want al honderden cabaretiers hebben vrolijke conferenciers, komische duo's, goochelaars en jongleurs nagedaan. Van Houts & De Ket doen dat nog eens dunnetjes over, terwijl Van Houts in een droogkomisch bedoeld referaat over de toneelgordijnen bovendien herinneringen oproept aan Toon Hermans die dat al eens veel beter heeft gedaan. Het is melig en tamelijk oeverloos, en de scènes die veelbelovend beginnen verzanden in ideeënarmoede. In een ellenlang, quasi-waarheidsgetrouw verhaal aan het slot zegt De Ket, dat Zeker weten eigenlijk had moeten gaan over geloven en weten, feiten en fictie. Zo staat het trouwens ook vermeld op het strooibiljet. Deze voorstelling gaat echter nergens over en doet dan ook vermoeden dat er halverwege iets is mislukt. Met zichtbare moeite hebben Van Houts & De Ket een reeks losse nummertjes verzonnen, waarin voortdurend de makkelijkste weg wordt gekozen. Wéér zo'n actiescène met stroboscopisch lichtgeflikker! Wéér een typetje dat een zwak afleggertje is van duizenden andere typetjes!