Voor Spijker was voetbal arbeid en verdedigen kunst

De 37-jarige verdediger nam gisteren voorgoed afscheid van de Nederlandse velden. Na 504 competitiewedstrijden, 56 interlands en 28 doelpunten houdt de Spijker het voor gezien. “Het is mooi geweest zo. Een afscheid met degradatie is niet de leukste manier om je loopbaan af te ronden, maar het is niet anders”, aldus de Dordrecht'90-aanvoerder na afloop van het gewonnen seizoensluitstuk tegen Volendam (5-1).

Van Tiggelen scoorde in zijn laatste wedstrijd. Uit een penalty zorgde de veteraan tegen de verliezend bekerfinalist met een droge knal voor de derde Dordtse treffer. “Eigenlijk neemt Atmodikoro ze altijd. Maar ja, ze kwamen mij de bal brengen dus ik moest wel. Dat ik 'm ook maakte, was leuk natuurlijk.”

Daarmee bracht de oud-international zijn seizoentotaal op drie. De twee voorgaande goals waren eigen doelpunten, kenmerkend voor het weinig gelukkige competitieverloop van Dordrecht'90. In de eerste seizoenshelft moest de groen-witte formatie de ene na de andere nederlaag incasseren. Van Tiggelen maakte voor het eerst in zijn loopbaan kennis met degradatievoetbal. “Mede daarom besloot ik zo rond de winterstop dat het genoeg was geweest.”

Pas na de tussentijdse komst van trainer Versleijen begon Dordrecht aan een indrukwekkende inhaalrace. Uit de laatste negen duels verzamelde de hekkesluiter vijftien punten. Van Tiggelen hervond het plezier en begon te twijfelen. “Maar toen Versleijen bekend maakte aan het eind van dit seizoen naar VVV te gaan, ben ik bij mijn besluit gebleven. Ook al was er even sprake van belangstelling van een paar eredivisieclubs en kan ik het fysiek allemaal nog best aan.”

Hij heeft geen spijt van zijn beslissing. Temeer daar Dordrecht ondanks de fraaie reeks vorige week officieel degradeerde. “Dat hotsenknotsen-voetbal in de eerste divisie blijft mij gelukkig bespaard. Voor dat niveau pas ik. Daarvoor heb ik te hoog gevoetbald”, aldus Van Tiggelen die volgende maand aan de slag gaat als trainer van de regionale B-jeugd van Sparta.

Bij dezelfde club maakte hij de ranke rechtsbuiten van Oud-Beijerland op zijn 21ste zijn debuut in de eredivisie. Vijf jaar later vervolgde hij zijn voetballoopbaan bij FC Groningen als centrale verdediger, de positie die hij in clubverband sindsdien niet meer verliet. In het Nederlands elftal speelde hij vooral in het begin als linksback. Na Groningen volgden het deftige Anderlecht en het afbrokkelende PSV. De laatste club dankte hem vorig jaar af. Alleen Dordrecht toonde interesse voor de onverzettelijke mandekker.

Voor geen van zijn voormalige werkgevers koestert Van Tiggelen warme gevoelens. “Ik heb altijd alles gegeven, maar clubliefde heb ik nooit gevoeld. Voetbal is voor mij arbeid.”

Verdedigen verhief de verdediger tot kunst. De immer sober spelende mandekker beet zich vast in zijn directe tegenstander en schakelde die in de meeste gevallen moeiteloos uit. Of ze nu Romario, Jürgen Klinsmann of zoals gisteren Elroy Kromheer heetten. “Opdracht was opdracht”, lacht Van Tiggelen.