Laurie Anderson kan publiek boeien met verhalen en van alles

Het onderdeel 'avantgardistische muziek' tijdens het Drum Rhythm Festival werd dit jaar verzorgd door Laurie Anderson. Het was een enigszins merkwaardige keus voor een muziekfestival, omdat de muziek in de huidige show van de Amerikaanse kunstenares van ondergeschikt belang is.

Anderson trad in de eerste plaats op als verhalenverteller. Zij vermaakte het publiek met anekdotes en luchtige bespiegelingen over bijvoorbeeld het apocalyptische wereldbeeld van haar oma, die tevergeefs de boeddhisten in Japan probeerde te bekeren, over hoe ze naar de Noordpool liftte - met de vraag aan vrachtwagenchauffeurs: 'Going North?' - en over haar belevenissen in Mexico en Israël. Anderson kwam over als een avonturierster met een levendige verbeelding, die zich telkens afvraagt: worden wij er nu beter of slechter op?

Wie deze verhalen al kende van Andersons boek Stories From The Nerve Bible of haar onlangs verschenen cd The Ugly One With The Jewels, was zaterdagavond niet voor niets gekomen: er was meer te beleven.

Op drie schermen werden fraaie video- en animatiefilms geprojecteerd, beelden van bijvoorbeeld warrelend dons, een rijdende metro en Internet-teksten. Al was de samenhang met de teksten niet altijd duidelijk, je hoefde je geen moment te vervelen.

Anderson zelf was druk in de weer. Heen en weer lopend over het podium, in diverse microfoons pratend (elk had een ander geluidseffect), spelend op haar viool of synthesizer. Zo nu en dan voerde ze zelfs een soort ballet op, waarbij haar lichaamsbewegingen verschillende geluiden teweegbrachten - dit middels een zogenoemde 'body synthesizer'. Het was één van de vele ingenieuze technische trucjes in deze show.

Voor de muziek viel het gebruik van technologie minder voordelig uit. De harde elektronische drums die uit de computer kwamen, deden bijvoorbeeld zeer aan de oren. Aangenamer waren de momenten waarop Anderson een liedje zong, aangevuld met een zwierig deuntje op haar elektrische viool, die ze ook als gitaar gebruikte.

Een roerend moment tijdens het optreden was het relaas van een reis door Tibet, waarbij Anderson ernstig ziek werd. Ze vertelde dat voor haar leven werd gevreesd. Het was van belang bij bewustzijn te blijven. Een medereiziger hielp haar daarbij door aan één stuk door te blijven praten. Anderson zei dat ze zich aan zijn stem vasthield als aan een touw. Een vergelijkbare kracht had haar eigen stem, die het publiek twee uur lang geboeid hield: kalmerend en betoverend tegelijk, effectiever dan Prozac.