Epi was een pingelkont

Hij was rechtsbinnen, maar werd ook als middenvoor, als halfspeler of linksbinnen opgesteld. Het maakte niet uit waar hij liep. Als hij maar de bal kreeg. Afgeven wilde hij de bal niet, hij pingelde net zo lang tot hij hem kwijt was. En intussen zwaaide hij met zijn armen, wees hij met zijn vingers en schreeuwde hij met zijn brutale mond. Epi was een pingelkont en dat konden de graag kankerende supporters van Wageningen niet altijd waarderen. Want hij leed ook veel balverlies. Altijd verloor hij de bal net voordat hij de bal had moeten afgeven. Maar Epi wilde scoren. De bal ophalen, dan iedereen voorbij lopen en scoren. Hij kon niet alleen pingelen, hij kon ook schieten. Epi kon heel veel voor een jongen van zestien, zeventien jaar. Toen hij nog maar een jongetje was, mocht hij weleens op uitnodiging van de eerste elftalspelers tijdens een trainingspartijtje meeballen. Gewoon op zijn dagelijkse schoenen. Ze kenden Epi, van zijn vader die jarenlang in het eerste had gespeeld en ze wisten wat hij allemaal kon met een bal. Epi was een wonderkind. Daarvoor beklom je op je fiets 's de Wageningse Berg. Natuurlijk ging hij naar een grote club. Als 19-jarige ging hij naar FC Twente, waar Kees Rijvers, de coach met de fijne neus voor artistieke voetballers, hem libero liet spelen. Epi kon het pingelen niet laten. Altijd draaien, altijd proberen een of meer spelers te passeren. Epi was zo goed, niemand kon van hem van de bal krijgen. Totdat hij hem kwijtraakte en er een doelpunt viel. Epi werd met Twente een keer tweede en een keer derde in de competitie. Epi won met Twente de beker en Epi haalde met Twente de finale van de UEFA Cup tegen Borussia Mönchengladbach, waartegen met 0-0 werd gelijkgespeeld nadat de thuiswedstrijd met 5-1 was verloren. Epi maakte het enige doelpunt. Hij speelde negenmaal in het Nederlands elftal. Epi werd trainer, geen grote trainer, maar wel werd hij vorig jaar met Stevo landskampioen bij de amateurs. Epi was een idool, Epi was een voetballer waarvan je kon genieten. Omdat hij opviel, een artiest was, een pingelkont. En welke jongen wil geen pingelkont zijn. Voetballers als Epi zijn er niet meer. Voor pingelkonten is geen plaats meer in het moderne voetbal.