Van de Wetering trad in 1976 toe tot de redactie van NRC Handelsblad. Tot dan toe had hij in de journalistiek zijn sporen verdiend bij het Utrechts Nieuwsblad, waar hij als student de eerste schreden had gezet en vervolgens aan het vak verslingerd was geraakt. Van de Wetering studeerde tevoren in Utrecht theologie, deed zijn kandidaats met kerkelijk examen, zodat de weg naar een predikantsfunctie in de Nederlands hervormde kerk was geopend. Maar hij stapte vervolgens volledig over naar de journalistiek.
Daar ontplooide hij zijn belangstelling voor de universitaire organisatie en de culturele veranderingen in het onderwijs, en vestigde de aandacht op zich. De toenmalige hoofdredactie van NRC Handelsblad wist hem in 1976 aan deze krant te binden. Hij trad in dienst als redacteur onderwijs.
Van de Wetering richtte zich vooral op het hoger onderwijs en schreef uitgebreide beschouwingen en reportages voor de krant over de omwentelingen in het onderwijs. Zijn artikelen werden gekenmerkt door de rust van het buitenstaanderschap. Hoewel dat past bij de liberale geesteshouding van deze krant, was dat in die jaren bepaald niet vanzelfsprekend als de gemoederen in de wereld van studenten en professoren verhit raakten.
Een enkele keer ventileerde hij omzichtig zijn mening op de opiniepagina. Nadat hij bijvoorbeeld in 1977 een aantal verslagen had geschreven over vergaderingen van universiteitsraden kon hij een commentariërende verzuchting niet nalaten: “Je wordt sneller dol van dan dol op universitaire democratie.” Maar zulke verzuchtingen waren meer uitzondering dan regel. Liever hield hij het in het dagelijkse journalistieke leven op wat hij noemde “het wonder van de ongrijpbare werkelijkheid”.
In zijn periode als onderwijsredacteur ontwikkelden de wekelijkse pagina Onderwijs en de rubriek Didactica zich ook tot een wekelijks apart Bijvoegsel Wetenschap en Onderwijs. Dat was in 1982.
Na elf jaar onderwijs stapte Van de Wetering in 1987 over naar de centrale eindredactie van NRC Handelsblad. Een eindredacteur is geen scribent die als individu zichtbaar is voor de lezer. Intern daarentegen is een eindredacteur voor een redactie van des te meer betekenis, omdat hij de kopijstroom bewaakt, toezicht houdt op de kwaliteit en met een hele reeks taalkundige en redactionele interventies elke dag opnieuw smaak, stijl en duidelijkheid van deze krant verzorgt. Het vergt stressbestendigheid en Gerard van de Wetering beschikte daarover en had derhalve het gezag om met het gepaste respect voor het werk van de auteurs eindredactie te voeren.
Hoewel hij vanaf zijn studententijd een passie had ontwikkeld en gekoesterd voor theologische en kerkhistorische geschiedenis en hij daarover een keur van verhalen kon vertellen - ook op momenten dat zijn omgeving tegen zaktijd in rep en roer was - schreef hij er praktisch niet over. Evenmin wilde hij schrijven over zijn tweede passie, het orgel, dat hij niet alleen vaardig bespeelde maar waarvan hij een vaderlandse geschiedenis paraat had. En waarom niet? “Een aangeboren beleefdheid jegens de lezer, die ik niet nodeloos met mijn artikelen wilde vermoeien”, zoals hij onlangs - al ongeneeslijk ziek - half schertsend, half ernstig bekende.
Met de dood van Gerard van de Wetering verliest NRC Handelsblad een rijke, gewetensvolle journalist en een markant rustpunt op de redactie. Zijn collega's verliezen een beminnelijke, wellevende collega, zijn familie en vrienden een geliefde en toegewijde persoonlijkheid.