De Kerk van het Heilig Hart, waar de requiemmis werd gehouden, was gevuld met genodigden. Maar luidsprekers droegen het geluid uit de kerk naar buiten voor de vele honderden, die in wervelende sneeuwbuien hun afkeer wilden demonstreren.
De twee tienjarige jongetjes, die vermoedelijk de veroorzakers zijn van Jamies verwondingen en hem uiteindelijk hebben gedumpt op een spoorlijn, worden morgen opnieuw voorgeleid voor een rechter.
Alle Britse kranten staan vanmorgen vol met beelden van de begrafenis en de verslagen balanceren op de grens tussen hartbrekend en vals suikerzoet. Het witte kistje, de teddyberen in Jamies eigen stoeltje dat naast de kansel was gezet en de spreekwoordelijk geharde politiemensen die een traan wegpinken, worden uitvoerig beschreven.
Maar elders is nog steeds ruimte voor het debat over het zedelijk verval van de natie. Kardinaal Basil Hume, de leider van de Rooms Katholieke Kerk in Groot-Brittannië, suggereerde gisteravond dat er misschien wel een nationale commissie moet komen om zich daarmee bezig te houden. Father Michael O'Connell die de mis opdroeg, hield de ouders voor: “Zelfs al kunnen wij hem niet aanraken, hij raakt ons nog steeds. Iets in James Patrick heeft een snaar beroerd, door de hele wereld heen, en misschien komt daaruit iets voort.”