Hoewel hij tientallen boeken op zijn naam heeft staan met kleuropnamen van de Nijl in Egypte tot de skyline van New York, maakte hij zijn mooiste foto's in de jaren vijftig "om de hoek', in Amsterdam, waar hij in 1920 als zoon van een havenarbeider in de Jordaan was geboren. Nadat ze in 1991 op het Foto Festival Naarden onder de aandacht waren gebracht, verschenen ze vorig jaar in boekvorm, Het Amsterdam van Kees Scherer, een gedeeltelijke herdruk van zijn eerste publicatie 24 uur Amsterdam uit 1957.
Omdat Scherer als een vreemdeling kon kijken naar wat hem het meest vertrouwd was, zien we nu verlaten grachten met een enkele vergeten bolle Opel. Op de Dam treden Jan Klaassen en Katrijn nog op, en bij zo'n prachtige "krul', het soort urinoir dat als kunstwerk kan doorgaan, wacht een lange rij mannen.
Omdat Scherer niet nadrukkelijk zocht naar extravagante composities of close-ups, maar naar een gave weergave van alledaagse voorvallen, en omdat hij keek, zonder gezien te worden, want zelden tuurt iemand de lens in, loop je nu als zo'n zelfde anonieme en onbevangen wandelaar terzijde van hem mee door de Amsterdamse jaren vijftig. De tijd en het sentiment hebben het triviale verbizonderd. Maar gelukkig is net zoveel trivialiteit tot op de dag van vandaag onveranderd gebleven.
Volgend jaar verschijnt een soortgelijk boek over Parijs in de jaren vijftig. Het wordt verzorgd door een stichting, die nadat Scherer acht jaar geleden door een infarct was getroffen, zijn 200.000 kleurendia's en 60.000 zwart-wit opnamen beheert. Op het Foto Festival Naarden dat vanaf 14 mei wordt gehouden, zal diezelfde stichting voor het eerst de Kees Scherer-prijs uitreiken aan de Nederlandse fotograaf die het afgelopen jaar het beste fotoboek heeft gemaakt.