Het nieuws van donderdag 6 december 1990

Een fluitende dame

Hebt u ooit een dame op een schoen gezien die fluitend door de stad liep? Ik zag in de krant een advertentie voor damesschoenen van een warenhuis dat graag elke keer weer anders is. Daar stond boven: Als u bij ons een van deze schoenen aanschaft, gaat u het liefst lopend naar huis. En fluitend. Dat is nu zo'n zin waar ik als oud-reclameman uren mee bezig kan zijn. In gedachten verbeter ik zo'n zin voortdurend. Terwijl ik wel wat beters te doen heb. Naar het museum gaan bij voorbeeld, of die onsterfelijke regel poezie schrijven waar ik nu al jaren achteraan zit. Lopend langs de rivier, zittend aan mijn schrijftafel, in het bad, telkens denk ik: wat is er mis aan die zin van de damesschoen? Soit, aanschaffen is volgens de driedelige Van Dale meestal verbonden met zich. Men schaft zich iets aan. Oke, vergeven en vergeten. Maar nu: een schoen? Een schoen? Een dame op een schoen fluitend naar huis? En als het mens in Buitenveldert woont? Helemaal van de Dam naar de Van Boshuizenstraat? Lopend? En fluitend? Misschien haalt zij zacht neuriend het Rokin, is zij bij de Munt allang stilgevallen en is zij waarschijnlijk op het Rembrandtplein gebroken in een taxi gestapt. Mijn God, heel de korting van de speciale aanbieding in een klap verloren aan de taxi. Daar ga je dan in je droevige ochtendstemming helemaal voor naar het hartje van de stad. Hopend dat je fluitend terug zult lopen naar huis. Het liefst lopend naar huis. En fluitend. Alliteratie. Binnenrijm. Het kan niet op. Maar het deugt niet.