Rob Scholte gaf een avond les in kunstkritiek

Wat hij het meest mist op de Nederlandse televisie, zei de beeldend kunstenaar Rob Scholte gisteravond in Zomergasten, is de snelheid van stations als CNN en MTV veel beeldinformatie in zeer korte tijd. Maar het aardige van die lange uren VPRO-zendtijd op de zondagavonden van juni is nu juist de totale afwezigheid van tempo. Men wordt geacht in de loop van de avond de hoofdpersoon te leren kennen en samen met hem of haar naar de televisie te kijken. De eenheid van plaats, ruimte en tijd is perfect; op de televisie wordt, net als in onze huiskamer, naar de televisie gekeken en een beetje nagepraat over het zojuist vertoonde. Wie probeert bij CNN of MTV na te praten, heeft intussen alweer drie nieuwsonderwerpen of vier videoclips gemist. De formule, bedacht door Krijn ter Braak, is ideaal. Maar veel hangt af van de vraag of de hoofdpersoon ons interesseert en in hoeverre hij/zij de kijker kan enthousiasmeren. Het is uiteindelijk de bedoeling dat we door zijn/haar ogen meekijken en daardoor uit het vertoonde meer halen dan ons op eigen kracht was gelukt. Henk Hofland deed het veertien dagen geleden met een gevarieerd programmapakket, met onderhoudende explicatie en door zelf zichtbaar mee te genieten. Adelheid Roosen trachtte voortdurend de beelden te betrappen, hetgeen tot extra oplettendheid leidde. Rob Scholte betrok weliswaar veel van de door hem gekozen fragmenten op zichzelf, maar had zich kennelijk voorgenomen een betoog op te bouwen als antwoord op zijn critici. Het werd een avond aanschouwelijke kunstgeschiedenis, minder gevarieerd dan zijn voorgangers, feller en monomaner.