Dood Ulrike Meinhof schokt West-Duitsland

Door onze correspondent A. F. LUYENDIJK BONN, 10 mei — De zelfmoord van de 41-jarige Ulrike Meinhof, een der hoofdverdachten in het proces tegen de zg. „Rote Armee Fraktion" (gewoonlijk aangeduid als de Baader-Meinhof-groep), die zich in de nacht van zaterdag op zondag heeft opgehangen in haar cel in de gevangenis van Stuttgart-Stammheim, heeft een grote schok veroorzaakt in de Bondsrepubliek.

Hoewel volgens de justitiële autoriteiten in de deelstaat Baden-Württembera bij de lijkschouwing geen, aanwijzingen zijn gevonden die /duiden op moord, hebben de verdedigers van de verdachten (de anderen zijn Andreas Baader, Jan-Carl Raspe en Gudrun Ensslin) gisteravond een verklaring uitgegevert waarin zij de dood van Ulrike Meinhof als „moord" omschrijven. Zij hebben de instelling geëist van een internationale commissie van onderzoek. Oberwinter, de Frankforter advocaat van Ulrike Meinhof, noemde de dood van zijn cliënte „een sedert vier jaar voorbereide en geplande moord". Aangezien men spanningen en onrust verwacht, zijn de veiligheidsmaatregelen

in de gehele Bondsrepubliek verscherpt. In West-Berlijn hebben gisternamiddag enkele honderden Baader-Meinhofsympathisanten gedemonstreerd. Zij vormden spreekkoren met de kreet „isolement is moord op termijn". Men houdt rekening met de mogelijkheid van geo?ganiseerde acties in andere grote steden, die tot confrontaties met de politie zouden kunnen leiden. De zelfmoord van Ulrike Meinhof, die met de drie andere verdachten sedert mei verleden jaar, toen het proces tegen de „Rote Armee Fraktion" begon, in de zwaar bewaakte gevangenis van StuttgartStammheim verbleef, is een raadsel. Over de motieven van de zelfmoord

tast men volledig in het duister. Volgens mededelingen van het openbaar ministerie en van Bender, de minister van justitie van Baden-Württemberg,

Pag. 4: Vervolg

Ülrike Meinhof

vervolg van pag. 1

■was Ulrike Meinhof zaterdagavond om tien uur voor het laatst levend gezien door de bewakers. Daarna had men haar horen typen in de cel. Laatste notities van Ulrike Meinhof zijn tot nu toe niet gevonden. Haar familie en haar rechtsvertegenwoordigers hebben het stoffelijk overschot nog niet mogen zien. Croissant, die als verdediger bij het proces Baader-Meinhof werd uitgesloten, heeft hiertegen geprotesteerd. Het openbaar ministerie in Bonn, dat onder leiding staat van procureur-generaal Buback, zal een tweede lijkschouwing uitvoeren. De gissingen naar de oorzaak van de zelfmoord van Ulrike Meinhof lopen sterk uiteen. Volgens sommigen zou zij in de dood zijn gedreven door de gevangenisstraf met de lange periodes van isolement, volgens anderen zou een conflict met haar minnaar Andreas Baader de oorzaak van haar wanhoopsdaad zijn geweest. Er zou tussen de twee een „verwijdering" zijn ontstaan. Tijdens het proces was Ulrike Meinhof over het algemeen zeer zwijgzaam. Het woord werd voornamelijk gevoerd door Gudrun Enslin, die verleden week tot ieders verbazing alle schuld op zich nam met de verklariiig, dat zij verantwoordelijk was voor de bankovervallen en de bomaanslagen van de groep, waarbij vijf mensen om het leven kwamen en vijftig mensen zwaar werden gewond. Ulrike Meinhof is altijd een merkwaardige figuur binnen de „Rote Armee Fraktion" geweest. Zij stamde uit een welvarend intellectueel milieu in Hamburg, was een uitblinkende studente in de kunstgeschiedenis en bewoog zich in de kringen van de „Prominenz". Toen zij hoofdredactrice werd van het progressieve tijdschrift „Konkret", raakte zij voor het eerst geëngageerd en schreef zij kritische artikelen over de sociaal-politieke situatie in de Bondsrepubliek. Na de scheiding van haar man (die uitgever was van Konkset) kwam Ulrike Meinhof in aanraking met de revolutionaire jeugd en leefde zij in communes. Daar ontmoette zij de thans 33-jarige Andreas Baader, die haar minnaar werd. Daarna begint de terroristische periode in het leven van Ulrike Meinhof. Zij wordt geheel opgenomen in de „Rote Armee Fraktion", die twee jaar lang zeer actief is in de Bondsrepubliek en tal van bankovervallen en bomaanslagen pleegt, waarbij doden en gewonden vallen. Op 15 juni 1972 wordt Ulrike Meinhof als een der laatsten van de „Rote Armee Fraktion" gearresteerd. In 1974 wordt zij in WestBerlijn wegens poging tot moord, ongeoorloofd wapenbezit en bevrijding van een gevangene veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf. Indertijd is haar toerekeningsvatbaarheid in twijfel getrokken, omdat zij in 1962 een hersenoperatie had ondergaan ter verwijdering van een tumor. Ulrike Meinhof heeft zich altijd verzet tegen elk psychologisch onderzoek naar haar toerekeningsvatbaarheid.