Column Joyce Roodnat

‘Brideshead Revisited’ van de Warme Winkel is al bij al een ongebruikelijk gevoelige voorstelling, ziet Joyce Roodnat. Kwetsbaar is ook het beeld van een jonge vrouw dat voor Rotterdam Centraal verrees.

Het is 37 jaar geleden dat het Amsterdamse Stedelijk Museum die knetterende tentoonstelling van Keith Haring presenteerde. Ik zweefde destijds langs zijn heftige tekeningen.

Van een trekpaard in Zeeuws-Vlaanderen, tot de naakte, steeds omstreden David in Florence: beelden zijn machtig.

Alleen bij beeldende kunst moeten kijkers vaak in het duister te tasten over ‘het verhaaltje’ bij een kunstwerk. Joyce Roodnat vindt dat vervelend kijken. Met wat informatie ziet ze meer en is het genieten groter.

Als in een futuristische koortsdroom gaat Joyce Roodnat in het Kröller-Müller Museum op zoek naar de glazen hoed van Marinetti. Die vindt ze niet, maar wel hemel en hoogbouw die elkaar kruisen op een schilderij van Benedetta Cappa.

Joyce Roodnat staat voor een raadsel: de 17de-eeuwse schilder Jacob Vrel laat in een aantal van zijn schilderijen kinderen vanachter een raam toekijken. Die kindergezichten, wat gebeurt daar?

Bij het overlijden van Wim de Bie weet Joyce Roodnat weer: twee-eenheid-duo’s zijn magisch, stof voor sprookjes.

‘Opschonen’ van literatuur is geschiedvervalsing en struisvogelpolitiek. Maar bij podiumkunsten moet juist wel worden ingegrepen in het oorspronkelijke materiaal: interpretatie is nodig. Bij ‘Bloedbruiloft’ van ITA is dat niet goed gelukt, tot grote ergernis van Joyce Roodnat.

Sowieso vreet ik de berichten over de dassen en hun burchten onder het spoor, maar inmiddels extra omdat ik niet te stuiten gedachten erbij krijg aan Gregorius, de ‘dikke domme…

Saai bestaat niet. Zeg ‘saai’, en je speelt op zeker. Dan maak je dus niks mee en dat is dan je eigen schuld. Maar iets of iemand ‘saai’ noemen kan wel wonden slaan. Joyce Roodnat vreest saai.

Verschijnen als je wilt verdwijnen, het is een drama, een trieste strategie. Dat ziet Joyce Roodnat bij een serie meeslepende foto’s, een jazz-opera over Joséphine Baker en een ijzersterke film. Allemaal van of met verdwijnkunstenaressen.

Een genietende meute, dat kan bij de kunst, weet Joyce Roodnat. Ze verbaast zich over de hoon van de kunstkaste over de drukke Vermeertentoonstelling. Daarom vier lessen aan mensen die zich ergeren – en een tip voor de tentoonstelling van een fenomeen dat ook iedereen zou moeten kennen.

Ik bewonder de rücksichtslose liederlijkheid van de Bentvueghel-schilderijen, zegt Joyce Roodnat. Maar leg ze voor aan geselecteerde ervaringsdeskundigen en ze zouden in het depot belanden met hun vulgariteiten.

Roald Dahls taalgebruik „zou aanstootgevend zijn” zegt de presentatrice van het Journaal. Zou? Het ís aanstootgevend. Dat is precies de bedoeling en elke jonge lezer snapt dat.

Welke materialen Johannes Vermeer gebruikte, welk kleurenscala hij prefereerde – daarover valt veilig te discussiëren. Maar Joyce Roodnat gaat in het Rijksmuseum liever op avontuur met de inhoud, want daar ligt het belang van de kunst.

Op het IFFR experimenteren filmers met historische films. Fragmenten worden nieuwe verhalen. Het verleden was er niet voor niets, hoort Joyce Roodnat het festival fluisteren.

Kunstenaars en kunstpubliek zijn steeds minder gediend van musea die bedenkelijke bedrijven toestaan met hun kunst goeie sier te maken. Joyce Roodnat weet dat fotografe Nan Goldin een van de eersten was die dergelijke ‘artwashing’ aan de kaak stelde.

Met nieuwe digitale middelen is de dood het einde niet meer, ook de ster die sterft kan blijven acteren. Joyce Roodnat ziet fantastische mogelijkheden.

In Centre Pompidou ziet Joyce Roodnat een bruin hoofdkussen van kunstenaar Marclay. Zonder dat kussen geen Marclay-kunst. Het statement van Claudia de Breij in haar oudejaarsconference is ook een kussen van jewelste.

Joyce Roodnat had hoge verwachtingen van de docuserie ‘Harry & Meghan’. Maar de fictie van ‘The Crown’ laat haar de berenklem van het hofleven beter ervaren dan de feiten van het gevluchte paar.

De vulva is een prachtig ding. De klank is mooi, vindt Joyce Roodnat, met die twee zoemende v’s. Maar kan het wat beeldender alsjeblieft? Dat kan. Scarlett Hooft Graafland onderzocht „de relatie tussen dier en vulva”, en borduurde die.