#Arttoo

Muzes zijn niet meer van deze tijd. Inspireren tot grote kunst en intussen de sokken van de meester wassen? Dat was voor #MeToo.

Door ‘piemels te tellen’ op exposities laten de Guerrilla Girls zien dat er nog altijd grote ongelijkheid tussen de seksen is.

Kunnen we nog van de films van Woody Allen genieten sinds hij beschuldigd is van misbruik van zijn jonge stiefdochter? Esthetische en morele oordelen zijn vermoedelijk niet te scheiden.

Om seks en seksistische grappen wordt nu eenmaal goed gelachen. En de cabaretier heeft grappen te verkopen. Dat is de economie van de humor. Is de MeToo-beweging soms te ingewikkeld voor grappenmakerij?

Er lijkt in de kunstwereld een nieuwe golf van kuisheid te zijn aangespoeld. Berichten over het censureren van naakt volgden elkaar de afgelopen maanden in rap tempo op. „Als het zo doorgaat, kun je als witte man binnenkort niets meer schilderen.”

Sinds de ontmaskering van Harvey Weinstein is #MeToo een begrip. In de maatschappij, en dus ook in de kunsten. Is dat een nieuwe ontwikkeling, of is preutsheid en censuur van alle tijden?