Buitenlandse literatuur

Bestaat er zoiets als een reactionaire stijl van schrijven? Dat vraagt een leerzame studie over de Franse literatuur.

Met haar typerende combinatie van bittere ernst en zelfrelativering schrijft zij soeverein en waardevol over ouderdom, rouw en de dingen die voorbijgaan.

De personages in Morgen en Morgen en Morgen zijn geneigd het leven in game-termen te beschouwen. Het is een ode aan vriendschap, en de spelende mens.

Ook in deel twee van haar roman over de Russische keizerin Catharina I houdt deze Litouwse schrijfster de spanning er tot op het laatst in. Ook zijn er tal van parallellen met het Rusland van Poetin.

Straatnamen zijn een gegeven. Zo ook in de Geldropse Tolkien-buurt, ziet Casper van der Veen, waar fantasy werkelijkheid werd.

De toekomst van haar onrustige geboorteland ligt in Europa, denkt schrijver Nino Haratischwili. „De belangrijkste les die we moeten leren is dat een regering met één partij niet werkt in Georgië.”

Een rapport over de dood van de Chileense dichter Pablo Neruda trekt geen harde conclusies. Zijn familie blijft ervan overtuigd dat hij is vermoord.

Oë debuteerde als student en schreef veelvuldig over politiek en zijn geboortedorp. Toen hij vader werd van een gehandicapte zoon, nam een nieuw thema zijn werk over en schreef hij vele boeken met personages gebaseerd op zijn zoon.

In de cultuurstrijd in de VS worden boeken verboden, vanwege ‘verkeerde’ of ‘schadelijke’ inhoud, ziet Ian Buruma.

‘Ik ben alles’ luidt het thema van de Boekenweek. Autobiografisch schrijven heeft een hoge vlucht genomen. De geëngageerde ‘autofictie’ van Nobelprijswinnaar Annie Ernaux vindt navolging.

Michel Houellebecq is zijn plek als Franse achttiende-eeuwse vorst op het grote tweepersoonsbed kwijt, en zijn hofhouding heeft de benen genomen

In Vernietigen, de roman die deze week in Nederlandse vertaling verschijnt, probeert de Franse schrijver iets nieuws: menselijke relaties uitdiepen. Maar er valt vooral wat te genieten als de vroege Houellebecq zich laat gelden.

In drie verhalen laat deze Israëlische schrijver zien hoe ongrijpbare menselijke gevoelens tot verwarring binnen een liefdesrelatie kunnen leiden.

In Stahlgewittern is een van de beste en meest overtuigende oorlogsboeken. Dat de schrijver ook genoot van zijn belevenissen aan het front, lijdt geen twijfel.

In zijn magnum opus Leven en lot komt alles samen wat met oorlog, dictatuur, repressie, genocide en volgzaamheid te maken heeft.

Hij wás niet zo goed, deze tweede roman van Jones: te veel personages, de stijl werd een truc. Maar de schrijver snoeide in zijn verhaal voor de Nederlandse vertaling, met prachtig pregnant resultaat.

'Van het westelijk front geen nieuws' zou gisteren gepubliceerd kunnen zijn, schrijft Arnon Grunberg. Nog steeds worden in Oekraïne soldaten geofferd voor een paar honderd meter terreinwinst.

De heroïsche taal uit het verleden is uitgewerkt en voor literaire ambiguïteit is geen ruimte meer. De oorlog die sinds een jaar in Oekraïne woedt, dwingt de schrijvers daar te zoeken naar een nieuwe taal, ziet vertaler Tobias Wals.

Online verschijnen romans per hoofdstuk, die zich in samenspraak met lezers ontwikkelen – soms met groot succes. Het publiek bepaalt of de auteur van de pen kan leven.

De nieuwe roman van Salman Rushdie was al voltooid voor de aanslag op zijn leven. Toch kleurt die gebeurtenis nu de leeservaring.

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis voegde een seriemoordenaar toe aan zijn eigen schooltijd. Het resultaat is nostalgisch, maar nergens sentimenteel.