‘Het is een race tegen de klok’

“Toen ik als student rechten geleidelijk steeds vermoeider raakte, dacht ik dat ik gewoon te veel deed. De huisarts, die ik meerdere keren raadpleegde, dacht hetzelfde; dus ik probeerde wat gas terug te nemen.
Maar ik bleef moe en kreeg er ook een hardnekkig kuchje bij. Uiteindelijk ging het zo slecht dat ik op de eerste hulp belandde. Daar dacht men dat ik een auto-immuunziekte had. Bij toeval werd ontdekt dat het longkanker was. Uitgezaaid ook. Een extreem zeldzame diagnose voor iemand die zo jong was en niet gerookt had.”

Geen chemo maar pillen

“De arts die de diagnose gaf, was zelf ook jong en erg aangedaan. Bijgekomen van de eerste schok vroeg ik: ‘Wat is het plan?’ Maar dat was er niet. Ik werd doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek (AVL), waar ik gelukkig de volgende dag al terechtkon. Die arts wilde de resultaten van het DNA-onderzoek afwachten en kon tot die tijd verder niets doen.
Ik ging naar huis, doodziek, in de veronderstelling dat ik nog maar kort te leven had.
Het werd een onwerkelijke week, waarin veel mensen langskwamen om afscheid te nemen. Toen belde de arts van het AVL: het DNA-onderzoek liet zien dat ik een mutatie had die redelijk gunstig was. Hij zou direct medicijnen sturen, die ik moest slikken. Geen chemo, geen bestraling – gewoon pillen. Gelukkig sloegen de medicijnen aan.”

Immuun

“De medicijnen onderdrukken de kanker en ruimen het tumorweefsel op. Genezen ben ik niet: zodra ik stop met de pillen, zou het kunnen dat de tumorcellen zich weer beginnen te vermenigvuldigen. Het vervelende is dat je lichaam gewend raakt aan de remmers en uiteindelijk immuun ervoor wordt. Dan moet je overstappen op een nieuw geneesmiddel en hopen dat dat ook goed aanslaat.
Inmiddels ben ik al door de eerste twee remmers heen en heb ik zojuist preventief chemo gehad. Het gaat nu heel goed met me. Mocht er in de toekomst een nieuwe tumor ontstaan, dan zal ik waarschijnlijk weer nieuwe remmers gaan slikken. Mijn hoop is dat er tegen de tijd dat ik ook daarvoor immuun raak, weer nieuwe medicijnen beschikbaar zijn. Het is een race tegen de klok.”

Van dag tot dag

“Ik weet niet of de kanker terminaal of chronisch is. Dat maakt het ingewikkeld. Het is de kunst van dag tot dag te leven. Daardoor wordt het wel goed duidelijk wat ik wel en niet wil doen. Zo heb ik in februari een lezing gegeven voor medewerkers van Roche, tijdens een dag in het teken van wat ze doen en wat dat voor mensen betekent. Er is zoveel negativiteit rondom de farmaceutische industrie, maar zonder hen was ik er niet meer: hun werk is voor mij van levensbelang.
Als je mij ziet lopen, denk je niet: daar loopt een kankerpatiënt. Als ik het vertel, merk ik ook dat mensen vaak schrikken. Het is nog een taboe, dat zou ik willen doorbreken. Dé kankerpatiënt bestaat niet – de impact is voor iedereen weer anders. Alle ontwikkelingen in behandelingen en geneesmiddelen bieden nieuwe mogelijkheden om met de ziekte om te gaan. Het kan mij niet snel genoeg gaan.”
Tekst: Karen Jochems, fotografie: Marieke Duijsters

XTR branded content is de commerciële content op nrc.nl. De inhoud valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van NRC.