Wat ik leerde van mijn lurn-out

Mijn laatste column op deze plek ging op donderdag 14 september live. Ik heb niet de illusie dat jullie mij gemist hebben, maar dat is dus alweer een kleine twee maanden geleden. In het inleidende gedeelte van die column schreef ik over een weekje vakantie: ‘eigenlijk had ik geen tijd, maar het hoofd gaf aan dat het nu toch wel echt aan rust toe was.’ Met terugwerkende kracht had dit heel misschien, eventueel, al een kleine waarschuwing kunnen zijn. Want al voor dat artikel gepubliceerd werd ging bij mij het licht uit.

Zomaar, ineens, pats. Alleen, met de kennis van nu, was dat allesbehalve ‘zomaar, ineens, pats’. Heel stiekem zag iedereen het wel aankomen, behalve de ondergetekende columnist, auteur, loopbaancoach, spreker, consultant en trainer met 9 verschillende opdrachtgevers en 14 lopende projecten. Met lezingen voor Schouten & Nelissen, het schrijven van artikelen en trainingen voor YOUNG, loopbaan coaching vanuit mijn eigen bedrijf, columns voor VICE, Nieuwe Revu en NRC én een debuutroman bij Uitgeverij Prometheus in de maak was de agenda best wel een klein beetje vol geworden. Allemaal geweldig natuurlijk, je bent immers jong en je wilt wat. Maar misschien ook net even te veel.

Het gebeurde onder het genot van een biertje en een potje voetbal. Wat op zich wel weer ironisch was, want het voetbal was niet om aan te zien. Zo zat ik op de barkruk en zo stond ik een moment later als een klein kind te trillen en te janken tegen de spelersbus van NEC. Ik troostte me toen nog met de gedachte dat voorbijgangers mij vast voor een wel erg fanatieke fan hielden. Maar om heel eerlijk te zijn kon ik gewoonweg niet meer. Doodmoe, veel te alert, leeg gestreden, hoofd vol, hoofd leeg, gewoon op.

De daaropvolgende weken was Netflix mijn beste vriend. El Chapo, Gomorra, Narcos en Peaky Blinders. Om de drie dagen had ik een nieuwe boef als beste maatje. In de sportschool trok ik aan meer gewichten dan goed voor mijn spieren was, ik zat langer in de sauna dan ik kon verdragen en wandelde over meer hobbelige bospaadjes dan mijn enkels en knieën aankonden. Alles om dat rotte gevoel maar uit mijn hoofd te krijgen. En nu, nu ben ik er wel weer. Langzaam, een beetje. Nu noem ik het niet een burn-out, maar een lurn-out (een luxe burn-out). Want gelukkig draait het bij mij alleen maar om te veel mooie projecten op mijn bordje. Iedereen is gezond, iedereen is gelukkig, we kunnen de huur betalen en leuke dingen doen en mijn opdrachtgevers steunden me allemaal. Nu zeggen mensen dat ik moet opletten en rustig moet beginnen. En dat doe ik dus ook, met moeite.

Maar meer dan ooit realiseer ik me dat een burn-out in een klein hoekje zit. En hoe ongelofelijk kut het is om een burn-out te hebben. Want ik ben er maar iets meer dan twee maanden uit geweest. Dat is nog maar een tikje op de vingers, vergeleken bij de donderklap die sommige mensen moeten incasseren. En dat is gewoon echt helemaal niet tof. Een paar maanden al niet, laat staan een heel jaar. Ik ben weleens depressief geweest in mijn jonge roerige jaren en heb me altijd voorgenomen om er alles aan te doen om dat niet meer te laten gebeuren. En die verdomde lurn-out, dat rotding, leek bij vlagen toch best veel weg te hebben van die donkere depressieve periode. En aan wie had ik dat te danken? Aan niemand minder dan mijn hoogsteigen persoon.

Als Netflix en de Amsterdamse bossen en parken bijna acht weken je beste vrienden zijn, dan heb je veel tijd om na te denken. En op die gekke kronkelende paadjes van het Amstelpark en langs de Gaasperplas was er toch echt maar één iemand die ik de schuld van mijn eigen misère mocht geven. En dat was ik. Want ik kan geen ‘nee’ zeggen. Ik kan geen ‘misschien’ zeggen. Ik kan alleen maar ‘ja’ zeggen. En weet je wat het resultaat was? Dat ik op een doordeweekse donderdagochtend in oktober in de motregen op een bankje aan de Gaasperplas voor me uit zat te staren.

En ik kon niemand anders de schuld geven dan mijzelf.
En ‘nee’ dat wil ik niet meer laten gebeuren. Zo zie je maar, ik kan het wel.

Over Freek van Kraaikamp (@Fvankraaikamp)
Freek (1985) is actief als loopbaancoach, auteur en columnist. Startte na een tienjarige carrière in de arbeidsbemiddeling zijn eigen bedrijf FREEK. Vanuit deze coachingspraktijk geeft hij individuele loopbaancoaching en sollicitatie-workshops. Hij schreef het sollicitatiehandboek Zou jij jezelf aannemen? Daarnaast schrijft hij columns voor verschillende magazines en websites.

XTR branded content is de commerciële content op nrc.nl. De inhoud valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van NRC.